سلام
1- پاسخ ایران ضعیف بود، چون اگر بزرگتر بود، بدون شک جنگ رو در پی داشت که خسارتهای بیشتری برای کل ایران داشت. هرچند کسی راضی نیست، اما به هر حال باید اندازه ها رو در نظر بگیریم. در همین درگیری کوچک هم واقعیت های ضعف پدافند ما خیلی راحت در یک جنگ الکترونیک نمود پیدا کرد و 180 انسان بی گناه رو به کام مرگ کشید.

2- عین الاسد رو خیلی موشک بارون نکردیم، چون کلی نیروی خارجی غیر آمریکایی توی اونجا بود. البته واضح بود که اونها از قصد ما برای حمله به عین الاسد اطلاع داشتند. پس بهتر بود که 2-3 روز قبل از حمله خیلی واضح یک فرصت 24 تا 48 ساعته به نیروهای خارجی سایر کشورهای هم پایگاه با آمریکایی ها در تمام خاک عراق برای خروج فوری از این مناطق به اونها داده میشد. بعد عین الاسد رو با خاک یکسان می کردیم. اما در شرایط عادی نمی شد به بهانه حمله به نیروهای آمریکا، نیروهای بقیه کشورها رو هم به کشتن داد. فراموش نکنیم، پیمان ناتو یک اصل ساده و قاطع داره، همه اعضاء در برابر حمله به یک عضو ناتو، باهاش متحد میشن و برعلیه متجاوز خواهند جنگید. کافی بود این وسط به جای کشتن چند آمریکایی، نیروهایی از کشورهای مختلف رو می کشتیم که بهانه خوبی به دست بقیه غربی ها بیافته. شک نکنید ناتو در همون زمان پیامهای تهدید مستقیم و صریحی در این مورد به ایران منتقل کرده بوده.

3- بزرگترین ضعف ایران در پاسخ، به ضعف مفرط نیروهای نیابتی ایران بر می گرده. نیروهای مقاومت نمی خواستند و یا نتوانستند حداقل پاسخ رو به ترور فرمانده شهید خودشون (ابومهدی المهندس) بدهند. پس دیگه نمیشه روی اونها برای یک حداقل هم حساب کرد. فراموش نکنید "الکوفی لایوفی". همونهایی که 30 هزار نامه برای دعوت از امام حسین (ع) فرستادند، حداقل 30 هزار سرباز رو برای قتل و عام خاندان رسول الله فرستادند. قطعاً نیروهای والا مقامی در محور مقاومت عراق حضور دارند، اما این جنگ، جنگ ما با آمریکا لقب می گرفت و نیروهای مقاومت هم اعراب در خدمت ایران. به شخصه معتقدم اگر این اتفاق در یمن رخ می داد، پاسخ ایران خیلی بهتر از این چیزی بود که در عراق اتفاق افتاد.

4- ترور سپهبد شهید ما در عراق اتفاق افتاد. بنابر هیچ پروتکل پذیرفته شده بین المللی، ما نمی تونستیم به سایر پایگاه های آمریکا در منطقه (بویژه در قطر، عربستان، امارات، ترکیه و افغانستان) حمله بکنیم. البته اگر تنش ادامه دار میشد و از این پایگاه ها به ایران حمله می شد، جریان عوض می شد، اما در شرایط معمولی امکان این کار وجود نداشت. پس یک حمله بزرگ به چند پایگاه محدود، بیشتر جنبه فرو کردن چوب در لانه زنبور رو داشت تا کشتن همه زنبورها.

5- به نظر میاد پرتاب ماهواره نظامی سپاه رو باید پوششی برای نقاط ضعف آشکار حوادث زمستان 98 دونست. ما ضعیف بودیم و هستیم که اونها جرات ترور محبوبترین فرمانده نظامی ما رو داشتند. پس بدون شک ایران باید قواعد بازی خودش رو عوض بکنه. بیشتر رشته های ما در برابر آمریکا در این جریان پنبه شد! شاید بزرگترین ضعف در ضربه زدن به نیروهای آمریکایی در این نهفته باشه که اونها از پشتیبانی هوایی قوی برخوردار هستند. اگر یک واحد نظامی اونها درگیر بشه، بلافاصله آپاچی ها و بعد از اون اف 35 ها برای پشتیبانی هوایی وارد عمل می شوند. بعد از داستان عین الاسد دیگه با اومدن پاتریوت، تاد و موشکهای PAC-3 امید زیادی به موشک های بالستیک نمیشه داشت. پس کشتن یانکی ها در پایگاه هاشون رو باید بذاریم انتهای لیست. برای حمله به واحدهای گشتی کوچک نیازمند حجم آتش زیاد، بسیار قوی و در یک فاصله زمانی بسیار کوتاه هستیم تا در همون لحظه اول کار رو تموم بکنیم. این می تونه استراتژی آینده ایران و محور مقاومت برای حمله های پراکنده و ضربه زدن به آمریکایی ها باشه تا خودشون تصمیم به خروج بگیرند. برای مقابله با آپاچی ها هم باید به سراغ دوش پرتاب ها رفت. اول زدن واحدهای زمینی و بعد شکار خرمگسها. همه چیز باید خیلی سریع و حساب شده باشه. چون بعد از رسیدن جنگنده ها، دیگه قواعد بازی خیلی عوض میشه.

شاهین جان در اینکه پدافند خوب کار کرد یا نه، بحثی نیست. اما به هر حال 180 نفر بی گناه قربانی شدند. اینکه چه کسی چه اشتباهی کرد (عامل انسانی و یا خطای ماشین) هم جای بحث نیست. اما نتیجه کاملاً مشخصه: 180 قربانی غیرنظامی. قرار بود از یانکی ها برای شهادت سردارمون انتقام بگیرم، نه اینکه با یک اشتباه تحت فشار کاری سنگین، جمع زیادی از خانواده های ایرانی رو داغدار بکنیم. نیروهای مسلح ما ارزشمند هستند و شایسته تکریم و نه تحقیر.

بحث من اینجاست که قرار نیست هر بار چوب حراج به آبروی پدافند کشور بزنیم. پس باید ببینیم خطا چی بوده و چطور باید مشکل رو حل کرد. پدافند فقط زدن پرنده با موشک قوی و پودر کردن اون نیست. اتفاقاً خیلی جاها باید هوشمندانه نزنی. به صورت مشخص پروتکل های کاری پدافند ما نقص داشته که این اتفاق افتاده و گرنه چرا باید سامانه پدافندی با برد کمتر از 10 کیلومتر و دارای سامانه اپتیک، نتونه یک پرنده غیرنظامی با اون ابعاد و الگوی پروازی در حال صعود رو از یک کروز تشخیص بده! بماند که ایده ارسال سیگنال های نظامی از یک پرنده غیرنظامی باید اثبات بشه. اما فرض بکنیم که این موضوع صحت داشته باشه، خوب راحت میشد با اسکرمبل های مهرآباد این پرنده رو وادار به نشستن کرد (درست مثل ماجرای ریگی). نیازی به ایجاد تبعات وحشتناک ملی و بین المللی برای کشور و نیروهای مسلح نبود.

در مجموع به نظر من زمان اون رسیده که دوباره مدیریت پدافند به شکل کامل و یکپارچه در دست ارتش قرار بگیره (انتقال تمام زیرمجموعه های مرتبط سپاه به ارتش با هدف جلوگیری از استمرار موازی کاری دو نیروی نظامی اصلی کشور) و ضمناً پدافند باید دوباره به نهاجا برگرده و با اون تلفیق بشه. این شاخه شاخه شدن و تقسیم امور به اندازه کافی در 2 دهه اخیر به ایمنی پروازهای نظامی و غیرنظامی ما ضربه زده که باور کنیم زمان اصلاحش فرا رسیده. حتی اگر قراره تخصصی در حوزه پدافند کار بکنیم، بازم باید فقط یک مسئول و متولی داشته باشه نه دو سازمان موازی.