ماموریتی برون مرزی
بیاد سرداران لشکر ۳۱عاشورا وقرارگاه نصرت قرارگاه برون مرزی رمضان شهیدان باکری و

نوشته: ابوحسین

┄┅═✧❁﷽❁✧═┅

عملیات والفجر ۴ را که سپاه در غرب انجام داد، محسن رضایی بواسطه احمد غلام پور، علی هاشمی را جهت ماموریت سری و جدیدی فرا خواند. طبق اولین جلسه این دو، قرار شد هیچکس حتی معاون محسن از این ماموریت مطلع نشود.
آن روز بعد از دو ساعت حرف های خصوصی قرار شد علی هاشمی، قرارگاهی را بنام نصرت در منطقه هورالهويزه تشکیل دهد و با استفاده از نیروهای کار بلد و مطمئن، منطقه هور را مطالعه و اطلاعات لازم را از وضعیت عراقی ها بدست بیاورد تا بلکه به لطف و مدد الهی، بن بست نظامی در جنگ شکسته گردد.
آن روزها هیچکس حال و حوصله نداشت. شکست های پی در پی روحیه همه را ضعیف کرده بود. همه نگران وضعیت جنگ بودند.
فرماندهان و رزمندگان چون عادت به پیروزی های بزرگ کرده بودند، طاقت شکست و رکورد جبهه ها را نداشتند.علی هاشمی بلافاصله مشغول راه اندازی قرارگاه شد و از نیروهای مورد نظرش مثل محسن نوذریان، علی ناصری، سعید خزاعلی، بهنام شهبازی،
حمید رمضانی و... دعوت کرد، تا کار را شروع کنند.
با شروع کار، هیچ کس از قصد علی هاشمی خبر نداشت. او خیلی ماهرانه همه را به کار گرفت و طوری حرف می زد که کسی ذهنش به این که این جا قرارست عملیات شود نمی رفت.
این جوان حصیر آبادی اهواز، کارش را خوب بلد بود. هر چه بچه ها سوال می کردند که شناسایی هور چه سودی دارد می گفت شما کارتان را بکنید چون وظیفه ما فقط و فقط شناسایی است.

آن قدر شیرین و با اخلاص حرف می زد که هیچ کس تردیدی به خودش راه نمی داد و حرف‌هایش را با جان و دل عمل می کردند.
آن روزها حال و هوای قرارگاه نصرت دیدنی بود. هر روز موقع نماز شور و حالی بین بچه ها بود. نیمه های شب، نماز شب بچه های شناسایی صفایی داشت.

هنوز وقت عملیات نیامده بود ولی حس و حال معنوی خوبی در بین نیروها پیدا شده بود.
هر روز که تیم های شناسایی از ماموریت بر می گشتند، علی هاشمی با دقت به حرف های تک تک آنها گوش می داد و در سالنامه اش تند و تند چیزهایی می نوشت.
فرماندهی کل سپاه معلوم نبود بر چه اساسی ذهنش به منطقه هور کشیده شده است. ویژگی های هور منحصر به فرد بود. علی هاشمی در جلسه ای با بچه های گروه شناسایی در برابر سوال بهنام شهبازی که هورالهویزه چه اهمیتی دارد که این همه روی آن حساس شدی می‌گفت: به چند دلیل شناسایی های ما ارزش دارد:
۱. عراق اصلا حواسش به این منطقه نیست. ٢. در هور عراقی ها نمی توانند از پروازهای هوایی استفاده کنند و اگر بتواند، برتری بر ما ندارند. ٣. نیزارها و وضعیت خاص هور بهترین پوشش برای ما است. ۴. هیچ استحکامات و رده پدافندی قویی در هور نیست. این نقطه ضعف عراقی است.
۵. در هور روئیدنی هایی است که کار ما را سهل و آسان می کنند. مثل نی، بردی و چولان ها.
علی هاشمی آن قدر دقیق و زیبا هور را برای نیروهایش توصیف می کرد که آنها بعدها با تمام وجود متر به متر آن را شناسایی کردند و گزارشش را برای فرمانده شان آوردند.

https://www.uplooder.net/files/241ab821d8ef7c2825a347583ad7d0bb/پل-شحیطاط.pdf.html

ماموریتی برون مرزی

نوشته: ابوحسین
┄┅═✧❁﷽❁✧═┅

آن روزها که عملیات والفجر مقدماتی تمام شده بود چند روزی یک بار محسن رضایی با لباس عربی و یک محافظ و با ماشین مزدا وانت به قرارگاه می آمد و گزارش کار بچه ها را می گرفت و علی هاشمی مفصل برای او از روند کار بچه ها می گفت.
هیچ کس نمی دانست چرا فرمانده کل سپاه این چنین تنها و بی ریا به منطقه می آید تا از وضعیت منطقه باخبر شود. در سومین باری که فرماندهی کل سپاه به قرارگاه آمد، اولین سوالی که در جلسه از علی هاشمی کرد این بود که هور الهویزه را برایم تعریف کن.
- آقا محسن هور منطقه ای هم سطح دریاست که گاهی در بعضی جاها دو سه متر از دریا بالا می زند. هور نسبت به سایر مناطق اطرافش گودتر و در مسیر رودخانه های قدیمی و دائمی بوجود آمده است. آب رودخانه سوئیب که ادامه نهر سابله است از وسط هور می گذرد که بعدها به علت عدم خروج آب از منطقه، در زمین های اطراف پخش شده و به آب هورالهویزه اضافه شده است.

وجود جاده های مهم عماره - بصره، مخازن و ذخائر نفتی از ویژگی های هور است. تصرف و تسلط بر کل هور استان های مهم بصره و میسان را در خطر سقوط قرار می دهد. سپاه های مقابل ما سپاه های سوم و چهارم عراق هستند.
حرف های فرمانده قرارگاه سری که تمام شد نوبت فرمانده کل سپاه بود. هنوز موی سفیدی در سر و صورت او دیده نمی شد. قبراق و سر حال بعد از شنیدن حرفهای علی هاشمی گفت:
برادر هاشمی! ممنون. بچه ها خیلی زحمت کشیدند، فقط حواست باشد که این کار لو نرود. دشمن در منطقه ستون پنجم زیادی دارد. تمام نگرانی من هم از اینجاست.
- مطمئن باش آقا محسن. هیچ چیز لو نمی رود.
- بهر حال احتیاط کنید.
- روی چشم. حتما احتیاط می کنیم. شما خیالتان راحت باشد.
- و اما ماموریت سری شما در این قرارگاه یازده موضوع است که باید با دقت و اطمینان آنها را انجام بدهید.
- بفرمایید گوش می کنم.
۱.شناسایی هور و مناطق داخلی آن. ۲. شناسایی پاسگاه‌های مرکزی، ساحلی و مرزی. ٣. شناسایی موانع و مواضع مرزی دشمن تا نقطه صفر مرزی. ۴. شناسایی آبراه‌ها با طول و عرض و عمق آنها. ۵. شناسایی خشکی های شرق دجله و فرات. ۶. شناسایی معابر وصولی و تقاطع ها و شریان های اصلی کلیه شهرهای العماره و بصره. ۷. شناسایی مراکز نظامی، صنعتی و نفتی منطقه. ۸ شناخت وضعیت زیست محیطی بومی های منطقه و صیادان در هور. ۹. بررسی شرایط جغرافیایی و اکو سیستم منطقه ای. ۱۰. بررسی شرایط و مشکلات رودخانه‌هایی که به هور می ریزند. ۱۱. تعیین و تشخیص نیزارها، تهل‌ها و اقلیم هور.
سه ساعتی حرف های این دو طول کشید که آقا محسن حرف هایش را جمع بندی کرد و با علی هاشمی خداحافظی کرد و سوار وانت مزدا شد و از منطقه خارج گردید. على تا ماشین از جلوی چشم‌هایش محو شد نگاه به جاده می کرد. او می دانست قرارست در این منطقه عملیات شود ولی چون فرمانده اش حرفی نزده بود روی آن خیلی فکر نمی کرد. یعنی هیچوقت عادت نداشت از این کارها کند.
چند روز بعد، در قرارگاه در جلسه ای که بچه ها گزارش های شان را آوردند گفت: برادر محسن رضایی به همه شما سلام رساند و بابت زحمات شما خیلی تشکر کرد.
نیروهای علی هاشمی مثل خودش تا کاری را تمام نمی کردند از پا نمی نشستند. او آنها را از قبل خوب می شناخت. برخی از آنها از بچه های سپاه سوسنگرد، حمیدیه و تیپ ۳۷ نور بودند که اکثرشان از اهالی منطقه دشت آزادگان بودند. عده ای از آنها بچه های مساجد اهواز مثل مسجد جزایری یا شفیعی بودند. آن قدر با هم صمیمی و رفیق بودند که انگار از اول با هم یکجا کار می‌کردند. یکی از این نیروهای با مرام، #عبدالمحمد-سالمی بود. علی هاشمی وقتی می خواست او را برای کار شناساییِ منطقه دعوت کند به یکی از بچه هایش بنام علیرضا بان پوری گفت: برو اهواز عبدالمحمد را بیاور.
- کی بروم؟
- همین امروز.
- کی بیایم؟
- همین امروز.
- اگر نیامد؟
- تو هم نیا.
آن قدر با قاطعیت حرف زد که علیرضا کُپ کرد. علیرضا رفت و عصری با عبدالمحمد آمد. علی از دیدن او چقدر خوشحال شده بود. دم در سنگر فرماندهی تا او را دید، او را در بغل گرفت و به عربی به او گفت: اهلا و سهلا عبدالمحمد، کجا هستی؟
- تا هرجا حاج علی هست.
- اهلا ومرحبا.
- اهلا بك
علی با کمتر کسی این قدر صمیمی و راحت حرف می زد. این یعنی عبدالمحمد کار سختی را باید بر عهده بگیرد. این اول همکاری این دو رزمنده بزرگ بود.



https://www.uplooder.net/files/241ab821d8ef7c2825a347583ad7d0bb/%D9%BE%D9%84-%D8%B4%D8%AD%DB%8C%D8%B7%D8%A7%D8%B7.pdf.html

علی با کمتر کسی این قدر صمیمی و راحت حرف می زد. این یعنی عبدالمحمد کار سختی را باید بر عهده بگیرد. این اول همکاری این دو رزمنده بزرگ بود.
تمام بچه‌های دور و بر علی، عرب زبان بودند مگر حمید رمضانی، محسن نوذری، سعید خراعلی و چند نفر دیگر. البته بحث عرب و عجم در کار نبود و آنها مثل برادر با هم کار می‌کردند.
علی علاوه بر بچه‌های خودش از بومی‌های منطقه هم مثل سید هاشم شمخی، ابوفلاح، سیدهاشم و سید صادق علوی و برخی از نیروهای مجاهدین عراقی که در هور و شهر العماره بودند استفاده می‌کرد.
تمام نیروها وقتی می‌دیدند محسن رضایی چند روزی یک بار به میان شان می‌آید و در متن ماموریت هایشان قرار می‌گیرد روحیه می‌گرفتند و با تمام وجود کار می‌کردند.
آن روزها علی هاشمی، محل قرارگاه را در یکی از مدارس هویزه قرار داده بود و تابلویی بالای سر درب آن زده بود که روی آن با رنگ آبی نوشته شده بود: جهاد سازندگی.
دوست و دشمن نمی‌دانستند در میان این چاردیواری عده‌ای دارند کاری کارستان می‌کنند که در آینده کل منطقه را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
رفت و آمدها به قرارگاه به ندرت صورت می‌گرفت. در طول روز کسی زیاد وارد یا خارج مقر نمی‌شد.گاهی عده‌ای به خیال جهاد سازندگی به درب مقر قرارگاه نصرت می‌آمدند. نگهبان هم طبق آموزش‌هایی که دیده بود آن‌ها را دست به سر می‌کرد. روزی ده‌ها نفر به نگهبان اصرار می‌کردند که چرا آنها را به داخل راه نمی‌دهد؟ نگهبان با خبره‌گی خاصش می‌گفت اینجا انبارست و کسی نیست و حتی محلی برای استراحت ندارد.https://www.uplooder.net/img/image/87/f0e5ed844f757df9c86405773cf4e257/12.jpgپس از چند جلسه که آقا محسن درخواست هایش را برای علی هاشمی مطرح کرد، او به آقا محسن چنین گزارش داد: چون هور دارای دو ضلع شمالی و جنوبی است با اجازه شما شناسایی محور ضلع شمالی را به برادرمان حمید رمضانی و ضلع جنوبی را به برادرمان علی ناصری واگذار کرده ام.
ـ آیا از کار آنها اطمینان داری؟
ـ نیروهای کار بلد خوبی هستند.
ـ اگر مطمئن هستی مانعی ندارد بگو کار را با سرعت بیشتری انجام بدهند.

کار کردن در هور و آب، غیر از کار کردن در خشکی بود. هر ساعت کار کردن در هور مثل چند روز در خشکی بود.
هیچوقت هیچ کس از سختی کار گله نمی‌کرد. خواب و خوراک و استراحت برای کسی اهمیت نداشت. آن روزها برای همه بچه‌ها کنار آمدن با طبیعت بکر و آرام و رمز آلود هور کاری سخت و دشوار بود.
آن قدر زندگی در منطقه هور مشکل بود که حتی بومی‌های آنجا هم از زندگی در مرداب زجر می‌کشیدند و قابل تحمل نبود.
روز و شب به سختی می‌گذشت. شرایط قابل تحمل نبود. بوی تعفن مرداب، هوای شرجی، نیش پشه‌های هور دمار از روزگار بچه‌ها در می‌آورد ولی حرفی نمی‌زدند. علاوه بر تمام این مصائب، حیوان‌های وحشی هم مزید بر علت شده بود.

آن روزها علی هاشمی کار شناسایی اش را به دور از ابزارهای فنی و مهندسی شروع کرد. او به نیروهایش سفارش کرد با مشاهدات عینی شان منطقه را رصد و شناسایی کنند. تمام سهم آنها از وسایل فنی آن زمان تنها یک دستگاه دوربین ساده عکسبرداری بود که می‌بایست از مناطق مورد نظر عکس می‌گرفتند.
کسی باور نمی‌کرد با این ابزارهای ساده، بچه‌ها دارند کار بزرگی را انجام می‌دهند و ادعایی هم ندارند.

https://www.uplooder.net/files/241ab821d8ef7c2825a347583ad7d0bb/%D9%BE%D9%84-%D8%B4%D8%AD%DB%8C%D8%B7%D8%A7%D8%B7.pdf.html

ماموریتی برون مرزی

نوشته: ابوحسین

هر بار که بچه‌ها از ماموریت شان برمی گشتند در سنگر علی هاشمی، کالکی را روی پتوهای سربازی کف سنگر پهن و ضمن ارائه گزارش کامل، محل آنها را معیّن می‌کردند. دقیق گزارش شناسایی را توضیح می‌دادند.
علی هاشمی از این که می‌دید کار هر روز بهتر از دیروز پیش می‌رود از آنها تشکر می‌کرد و می‌گفت این کارهای شما پیش خدا پنهان نمی‌ماند. امیدوارم خداوند مزد این گمنامی شما را هر چه زودتر بدهد.
کار قرارگاه روز به روز سرعت بیشتری پیدا می‌کرد. فرمانده قرارگاه دو سه روزی یک بار منتظر آمدن فرمانده اش بود تا با دلگرمی گزارش کار بچه‌ها را به او بدهد. گاهی علی مجبور بود برای ارائه گزارش به اهواز یا تهران برود و آقا محسن را توجیه نماید و بلافاصله به قرارگاه برگردد.
در جلسه دهم طبق گزارشی که علی هاشمی به محسن رضایی داد گفت تاکنون سیصد ماموریت شناسایی را بچه هایش انجام داده که اسناد همه آنها تهیه شده است. از خطوط پدافندی عراقی‌ها در هور گرفته تا مناطق اشغالی. وجب به وجب هور را بچه‌ها مثل کف دست‌شان می‌شناختند. هیچ نقطه مبهم و شناسایی نشده‌ای در هور نبود.
حمید رمضانی و علی ناصری آن قدر دقیق و کامل کل هور شمالی و جنوبی را شناسایی کرده بودند که جای حرف نداشت. گاهی یک منطقه و یک محور را بچه‌ها چند بار شناسایی می‌کردند و برمی گشتند.
تا این‌جای کار تمام منطقه هور شناسایی شده بود ولی طبق دستور محسن رضایی قرارگاه می‌بایست از خارج هور یعنی در عمق خاک عراق و فراتر از هور هم اطلاعات مهمی را کسب می‌کرد. وقتی آقا محسن رضایی تمام گزارش‌های چند ماهه علی هاشمی را شنید، با حالت خاصی گفت:
ـ برادر هاشمی دست مریزاد. خسته نباشید. کارتان عالی است. خیلی خوب کار کرده‌اید.
ـ کار من نیست، کار بچه هاست.
ـ خدا اجر این همه مجاهدت پنهان شما را بدهد.
ـ ان شاالله. شما برایمان دعا کنید.
ـ از این‌جا به بعد برای شما ماموریت دیگری دارم. حاضر هستید انجام بدهید؟
ـ بفرمایید در کجا؟
ـ در خارج هور.
ـ خارج هور؟
ـ بله.https://www.uplooder.net/img/image/96/d5f3945b864b91c958b357698c5938bc/1__hasan_ali_ebrahimi_said_930509.jpg
ـ در کجا؟
ـ از نقطه صفر مرزی تا اتاق جنگ در بغداد. یک ماموریت کاملاً منحصر بفرد.
ـ ممکن است منظورتان را کمی توضیح بدهید؟
ـ یعنی شناسایی تمام تحرکات، توانمندی ها، قابلیت‌ها و نقاط قوت و ضعف دشمن در برخورد با ما
ـ ولی آقا محسن کار سنگینی است! اسمش شناسایی است ولی خیلی حساس است.
ـ همین طور است. من دقیقاً می‌فهمم چه کاری باید انجام بدهید.
ـ ولی انجام شدنی است.
ـ من که از شما مطمئن هستم.
ـ برای این کار بهترین فرد را می‌شناسم. او خوره این کار را دارد.
ـ بهترین فرد؟
ـ بله.
ـ کی؟
ـ سیدعبدالمحمد سالمی نژاد
ـ چه طور؟
ـ او اولاً از افراد بومی منطقه است.
دوماً آشنایی کامل به شرایط جغرافیایی منطقه به ویژه اقلیم و مرز دارد.
سوماً عرب زبان است.
چهارماً آداب و سنن منطقه را خوب می‌شناسد.
پنجماً از وجهه مردمی خوبی برخوردار است.
ـ ویژگی‌های خیلی خوبی دارد. انتخاب خوبی کردی.
ـ بله.
- آقا محسن، عبدالمحمد از اول جنگ اکثر ماموریت هایش در حوزه اطلاعات عملیات بوده و تجارب خوبی دارد.
ـ این خبر بسیار خوبی است. پس کار ما خوب جلو خواهد رفت.
ـ بله مطمئن باشید. او آن قدر گزارش ماموریت هایش را خوب و دقیق توصیف می‌کند که انگار در همان منطقه است و دارد برایت توضیح می‌دهد.
ـ از کی او را می‌شناسی؟
ـ او هم محله ایِ من است، عبدالمحمد فردی جسور، جراّر و شم اطلاعاتی قوی‌ای دارد.
ـ خوب فردی است. الحمدالله. خیالم راحت شد.
ـ حالا از کی شروع کنیم؟
ـ از فردا در اولین فرصت. خوبه؟
ـ روی چشم. از فردا شروع می‌کنم. هیچ مشکلی ندارم.
ـ منتهی در این ماموریت جدید چند کار را باید خوب انجام بدهید.
ـ بفرمایید.
ـ شناسایی استان‌های همجوار بویژه ذخائر مخازن نفتی، معابر مواصلاتی و اطلاعاتی، نحوه ارتباط و هماهنگی سپاه‌های عراق تا مرکز بغداد
ـ همه را مو به مو انجام خواهیم داد. اصلاً نگران نباشید شما.
ـ امیدوارم، موفق باشید.
با رفتن محسن از قرارگاه، علی هاشمی تمام نیروهایش را فراخواند تا درباره ماموریت جدیدش با آنها حرف بزند. او در مشورتی که با دیگر معاونین خود کرد سوال نمود در این موقعیت بهترین و اولین کار در حوزه ماموریت جدیدشان چیست؟
علی ناصری گفت: حاج علی اولین کار این است که بفهمیم عراق چقدر هوشیاری دارد. چقدر حواسش است.
ـ به چه چیزی؟
ـ به هور
عصری علی هاشمی، عبدالمحمد را خواست و بدون مقدمه، ماموریت جدید را برایش توضیح داد.
ـ عجله دارید؟
ـ خیلی
ـ چقدر؟
ـ هرچه زودتر، بهتر
ـ انتظار داری داخل هور را چه کنم؟
ـ ماموریت شناسایی داخل هور را فراموش کن
ـ چرا؟
ـ ماموریت جدیدی آقا محسن تعیین کرده است.
ـ چه بهتر. من درخدمتم.

https://www.uplooder.net/files/241ab821d8ef7c2825a347583ad7d0bb/%D9%BE%D9%84-%D8%B4%D8%AD%DB%8C%D8%B7%D8%A7%D8%B7.pdf.html

فردا صبح طبق وعده‌ایی که علی هاشمی به محسن داده بود، باز با عبدالمحمد جلسه گذاشت و او خواسته هایش را مطرح کرد.
تهیه آنها چند روزی طول می‌کشید ولی چاره‌ای نبود. او بدون این تجهیزات نمی‌توانست کار را درست در بیاورد.
او چند جلسه با فرماندهی قرارگاه درباره‌ی ماموریت، وسایل، نیازهای عملیاتی که باید در اختیارش قرار داده شوند حرف زد و همه‌ی آنها را به صورت فهرست در اختیارش قرار داد. مهم ترین این نیازمندی ها، اول تهیه مدارک و اسناد جعلی مثل تعیین هویت و اصالت عراقی و داشتن کارت شناسایی بود. دوم تهیه برگه‌های مرخصی نظامیان عراقی بود که مرتب توسط ضد اطلاعات ارتش عراق، نوع، فرم، رنگ و شکل آنها عوض می‌شد. این‌ها اصلی ترین نیازهای او بود.
دو روز بعد که مدارک مورد نیاز در ماموریت آماده شد، عبدالمحمد عده‌ای از مجاهدین عراقی را که قبلاً زیر نظر داشت انتخاب و بعد از صحبت کردن با آنها، همگی را به علی هاشمی معرفی کرد.
ـ این‌ها را برای چه کاری می‌خواهی؟
ـ این‌ها ادلاّ و سرپل‌های مطمئنی هستند که مرا در تامین خانه‌های امن در خاک عراق کمک می‌کنند.
ـ چقدر به آنها اطمینان داری؟
ـ صد در صد. از چشمانم بیشتر قبولشان دارم.
ـ پس شروع کن، ولی با احتیاط و دقت. این کار خیلی حساس است.
البته آن روزها، مجاهدین عراقی ضد رژیم بعث زیاد بودند ولی استخبارات به مسیرهای مرزی و شهری احاطه کاملی داشت و تردد در این مسیرها یک ریسک بزرگ بود.
چند روز بعد آقا محسن باز به قرارگاه آمد و علی هاشمی ماموریت و حرفهای عبدالمحمد را برایش توضیح داد.
ـ برادر هاشمی در انتخاب نیروهای عراقی خیلی دقت کنید. کار ساده‌ای نیست.
ـ مطمئن باشید دقت می‌کنیم. اصلاً نگران نباشید.
ـ عراق در همه جا نیروی نفوذی دارد و کمترین اشتباه تمام زحمات ما را بر باد می‌دهد.
ـ به این نکته حواسمان است.
ـ اولین کار این‌ها چیست؟
ـ انتخاب چند خانواده مجاهد از بین خانواده‌هایی که در هور و خشکی‌های نزدیک به آن هستند.
ـ کار سختی است خیلی مراعات کنید. از این خانواده‌ها مطمئن شوید بعد آنها را به کار بگیرید.
محسن تمام تذکراتش را داد و به اهواز برگشت.
بعد از نماز مغرب و عشاء، علی، عبدالمحمد را به سنگرش دعوت کرد و تذکرات آقا محسن را به او داد.
او مدام می‌گفت: مطمئن باش همه کارهایم را با برنامه و احتیاط انجام می‌دهم. شما اصلاً نگران نباشید. من کارم را خوب بلدم. مگر بچه ام حواسم به این فرمایش‌های شما نباشد. نه خیالتان راحت راحت باشد.

آن شب عبدالمحمد برای آخرین بار، در حضور علی هاشمی، مراحل ماموریت جدیدش را چک و وسایلش را که مقداری پول عراقی، کلت کمری، لباس نظامی عراقی بود را بررسی کرد و گفت همه کارها دقیقاً آماده است. هرچه را نیاز داشتم برایم آماده کرده‌اند. دستشان درد نکند.
ـ حالا با هم برویم پیش بچه‌های همراهت.
ـ برویم. اتفاقاً روحیه می‌گیرند.https://www.uplooder.net/img/image/95/e78f0933b4cc38629a1ab26680834ff3/2___hasan_ali_ebrahimi_said_930509.jpg
علی آن شب شام را با نیروهای عبدالمحمد که آماده رفتن به اولین شناسایی برون مرزی بودند خورد و کلی با آنها خوش و بش کرد. یک ساعت بعد موقع جمع بندی علی روُ به همه بچه‌ها کرد و گفت: برادران عزیز! هدف شناسایی شما در این ماموریت چند مورد است که باید کاملاً دقت کنید کسی از شما لو نرود، اسیر نشود که تمام زحمات مان بر باد می‌رود.

https://www.uplooder.net/files/241ab821d8ef7c2825a347583ad7d0bb/%D9%BE%D9%84-%D8%B4%D8%AD%DB%8C%D8%B7%D8%A7%D8%B7.pdf.html

همه با هوشیاری به لب‌های علی هاشمی خیره شده بودند و گوش می‌دادند. او ادامه داد: اهداف شما در این ماموریت عبارتند از:
1.شناسایی نیروهای نظامی در کلیه رده‌ها و سازمان‌های وابسته ارتش عراق.
2. شناسایی محل سایت‌های موشکی هوا و زمین و توپخانه ای.
3. پل‌های استراتژیکی و جاده‌های مواصلاتی و...
در آن سنگر به غیر از نیروهای عبدالمحمد که عبارت بودند از پنج مجاهد عراقی و دو نفر از نیروهای بومی سوسنگرد و هویزه کسی نبود. همه با توجه کامل به حرفهای فرمانده شان گوش می‌دادند.
علی هاشمی، حیطه بندی اطلاعات را خوب رعایت می‌کرد، به طوری که بچه‌های قرارگاه هیچ گاه نمی‌دانستند در سنگر بغلی آنها دارد چه برنامه ریزی‌هایی می‌شود. این از رموز موفقیت قرارگاه بود.
عاقبت حاج علی حرفهای آخرش را زد. برادران! این مسیر بسیار خطرناک و شاید برگشتنی نداشته باشد. ممکن است عده‌ای از شما شهید و یا اسیر شوید. خطرهای زیادی سر راه شما قرار دارد. هر کس نمی‌تواند، بسم الله از سنگر بیرون برود. هیچ عیبی هم ندارد. اول کار هرکس وضعیت خودش را مشخص کند بهتر است.
هر کدام از نیروها به لهجه غلیظ عربی پشت سر هم یکی پس از دیگری خطاب به علی هاشمی می‌گفتند: سیدی خدمتک. مو مشکل. الله کریم. نتوکل علی الله.
علی که می‌دید نیروها چقدر با یقین از رفتن و کارشان حرف می‌زنند با خنده گفت: امیدوارم چند روز دیگر برایم خبرهای خوبی بیاورید من منتظر شما هستم. خدا به همراه همه شما. فی امان الله.

آن شب علی تا ساعت‌ها بیرون سنگر قدم میزد و فکر می‌کرد. آسمان پر از ستاره بود.
این اولین ماموریت برون مرزی قرارگاه بود. بچه‌های عبدالمحمد داشتند وسایل شان را آماده می‌کردند.
ساعت حدود یک نیمه شب بود که عبدالمحمد برای خداحافظی به سراغ علی هاشمی آمد و از او التماس دعا داشت. برایمان دعا کن با دست پر برگردیم. ما همه به شما قول داده ایم.https://www.uplooder.net/img/image/25/c4fb3d8314623709f7ce2fea215f7384/01.jpg
بروید و مطمئن باشید دعای امام پشت سر شماست. من هم دعایتان می‌کنم.
علی همراه نیروها تا لب هور آمد. همه سوار قایق موتور داری می‌شوند که دو بلم را یدک می‌کشد. صدای ناز بچه‌ها در دل شب بر جان علی می‌نشست که می‌گفتند: حجّ علی نسئلک الدعاء- الله یسلمک- الله یحفظکم – فی امان الله – اهلاً و سهلاً
آنها مسیر زیادی را باید می‌رفتند تا به نقطه اصلی شان برسند. علی هاشمی برای آنها دست تکان می‌داد تا آن جا که قایق از دید او پنهان شد. تا چند لحظه مسیر حرکت آنها را خیره خیره نگاه می‌کردو دعا می‌خواند.
حال و هوای علی هاشمی در آن دل شب غیر از شب‌های دیگر بود. تسیبح سبزش را از جیب شلوار خاکی اش درآورد و صلوات می‌فرستاد و آنها را به خدا می‌سپرد و تند وتند آیه الکرسی می‌خواند.
او بخوبی می‌دانست در مسیر حرکت قایق، مین‌های انفجاری، کمین و گشتی‌های عراقی قرار دارد. او اسم‌های بچه‌ها را خوب به ذهنش سپرده بود. شرهان، ابوغائب، عبدالواحد، حسن الساعدی، ابو داوود، سعیدی و مرزبان الوزنه.

این گروه طبق نقشه قبلی قرار بود عبدالمحمد را تا بخشی از خاک عراق در هورالهویزه همراهی کنند و سپس او را به دو نفر دیگر از مجاهدین عراقی بنام‌های سیدابوصادق و سید حمید السید دعیر تحویل دهند. مکان ملاقات آنها جایی بنام چبایش بود. آنها قرار شد تا عبدالمحمد به ماموریت می‌رود و برمی گردد همان جا منتظرش بمانند.
سید ابوصادق و سید حمید قرار شد عبدالمحمد را به محل چله سجله راهنمایی کنند و پس از آن که ماموریت خودش را انجام داد او را تحویل ابوفلاح الساعدی بدهند تا باقی ماموریتش را کامل کند. عبدالمحمد کاملاً با برنامه و احتیاط عمل می‌کرد. او طوری ادلاّ را انتخاب کرده بود که آنها همدیگر را از قبل نمی‌شناختند و هرگز یکدیگر را ندیده بودند. این کار می‌توانست بهترین سوپاپ اطمینان باشد که اگر کسی اسیر شد اطلاعاتی از دیگران نداشته باشد تا در اثر شکنجه مجبور شود آنها را لو بدهد. عبدالمحمد مثل یک افسر کار کشته اطلاعاتی کار می‌کرد. او در هیچ دانشکده نظامی یا اطلاعاتی دوره ندیده بود.
برای ماموریت هرکس حد وحریم خاصی داشت. هر نیروی اطلاعاتی در ماموریت تا محدوده‌ای می‌توانست برود و باید فاصله بعدی را به نفر دیگر واگذار می‌کرد. این جزو قانون حرکت نیروها در عراق بود.
عبدالمحمد برای اینکه تشکیلات لو نرود افراد را تا حد محدودی وارد کار می‌کرد. این کار هم اطمینان او را بالا می‌برد و هم جان افراد را حفظ می‌کرد و هم تشکیلات را از نابودی حفظ می‌نمود.
https://www.uplooder.net/files/241ab821d8ef7c2825a347583ad7d0bb/%D9%BE%D9%84-%D8%B4%D8%AD%DB%8C%D8%B7%D8%A7%D8%B7.pdf.html

عالی بود عالی
دم شما کهنسال زنده دل گرم
لطفا ادامه

سلام
چشم
نت خیلی ضعیف هست اعصاب مرا به هم ریخته

بیاد لشکر ۳۱عاشورا وقرارگاه نصرت قرارگاه برون مرزی رمضان. وشهیدان باکری و یاغچیان
نوشته: ابوحسین







همه ادلاّ (راه‌بلد) بغیر از ابوفلاح در ماموریت‌های برون مرزی معمولاً تا حوالی هور نزدیک شهر المشرح عراق با عبدالمحمد می‌آمدند و از آن جا به بعد عبدالمحمد به تنهایی مسیر را ادامه می‌داد و بچه‌های عراقی تا برگشتن او یا در چپایش و یا در درون بلم به انتظار می‌نشستند.
این حالت انتظار سخت ترین مرحله ماموریت بود. هیچ کس نمی‌دانست آخر قصه چه می‌شود؟ آیا عبدالمحمد بر می‌گردد یا نه؟ آیا در دام عراقی‌ها گرفتار می‌شود یا نه؟ هزار فکر و خیال در این مدت برای گروه ادلاّ بوجود می‌آمد که مثل خوره آنها را می‌خورد.
آنها برای اینکه آرامش روحی شان را داشته باشند معمولاً در این فاصله ذکر می‌گفتند و یا قرآن می‌خواندند.
این انتظار نشستن‌ها گاهی تا یکماه طول می‌کشید و هیچ کس خبری از عبدالمحمد نداشت. همه می‌دانستند او راه و چاه را در عراق خوب می‌داند و می‌تواند چگونه گلیم خود را از آب بیرون بکشد.
عبدالمحمد که می‌دانست گاهی رفتن او به عمق خاک عراق طول می‌کشد موقع حرکت به ادلاّ سفارش می‌کرد حداقل تا یکماه برای خودشان آذوقه بردارند. بهترین آذوقه غذایی برای این کار چیزی غیر از کنسرو و خرما و مقداری نان نبود. با این کار بچه‌ها وقتی در طول ماه چشم انتظار آمدن عبدالمحمد بودند اطمینان داشتند که از نظر غذایی مشکلی ندارند.
عبدالمحمد آن قدر در دل بچه‌ها جا باز کرده بود که آنها او را از صمیم دل دوست داشتند و حاضر بودند جانشان را فدای او کنند.
او خصلت‌ها و ویژگی‌های اخلاقی همه‌ی نیروها را بخوبی می‌دانست و با هر کدام متناسب با روحیه اش برخورد می‌کرد. رگ خواب همه را بخوبی می‌دانست.
او از بین همه نیروهایش در ماموریت‌ها بیشتر کارها را به ابوصادق و سیدحمیدالسید دعیر می‌سپرد. معتقد بود که آنها خبره کار هستند و چم و خم کار را بهتر از دیگران می‌دانند. بیشتر از همه به این دو اطمینان داشت.
همه بچه‌های گروه در وقت نماز تنها حاجت و خواسته شان این بود که عبدالمحمد گرفتار عراقی‌های بعثی نشود و سالم به عقب برگردد و آنها بار دیگر او را ببینند.
همیشه عبدالمحمد وقتی قرار بود مسیرس حرکت را نشان دهد در دقیقه نود موقع حرکت روی نقشه می‌گفت: برادران! نقطه شروع حرکت ما از نقطه صفر مرزی در منطقه رفیع است که پس از مناطق الحصچه، الشحتوره، و گذر از آبراه‌های زبره با حداقل دو متر عرض، آبراه مرزی ریگ با پنج متر عرض، آبراه دست ساز که از سابله و طَبُر شروع و از شط علی عبور و به نهر سوئیب و اصل و به اروند می‌رسیم که در تلاقی رودخانه‌های دجله و فرات است.
او بعد از توضیحات دقیق در مورد مسیر حرکت می‌گفت: ادلاّ تا منطقه ملحه یا البیضه در هور باید بیایند. پس از آن من با سید ابوصادق و سید حمید تا چپایش اول مسیر را ادامه می‌دهیم و اگر خدا کمک کرد و با کمین عراقی‌ها و گشتی‌های آنها مواجه نشدیم به سمت جفر سلمان ادامه می‌دهیم تا انشاءالله به چپایش دوم برسیم.

بیاد سرداران لشکر ۳۱عاشورا وقرارگاه نصرت قرارگاه برون مرزی رمضان وشهیدان باکری و یاغچیان
نوشته: ابوحسین

[عبدالمحمد] بادقت و احتیاط حرف می‌زد و هیچ چیز را جا نمی‌انداخت. حواسش به تمام ماموریت بود. به هر کس به اندازه اطلاعات می‌داد و از او کار می‌خواست.
آن روزها کار در هور با همه ظرافت‌ها و خطر هایش، پیچیدگی و سختی‌های زیادی داشت و همین بهترین دانشگاه تجربی برای بچه‌ها بود.
او می‌گفت: در این مسیر کمترین غفلت و کوتاهی شما بزرگترین ضرر انسانی ومعنوی را برایمان به وجود می‌آورد وسبب می‌شود هر کاری که تاکنون در هور انجام شده است به راحتی لو برود.
همه بچه‌ها را متوکل بار آورده بود. همگی قبل ازحرکت، نماز می‌خواندند و در سجده‌های طولانی خود به حضرت ولی عصر(عج) متوسل می‌شدند. صدای یابن الحسن آنها بلند بود. صدای گریه‌ی بچه‌ها قبل از حرکت بلم‌ها شنیدنی بود.
عبدالمحمد هم حالش کمتر از حال آنها نبود. گریه‌های او موقع خداحافظی با نیروهایش دل سنگ را آب می‌کرد.
او باتواضع می‌گفت: سید صادق، سید حمید، ابوفلاح هرکس از من دلخوری دارد حلالم کند. کارست دیگر و گاهی حواسم نیست. شما آقایی کنید و از کوتاهی‌های من چشم بپوشید. این جا آخر خط است. حلال کنید.
آن قدر صمیمانه حرف می‌زد که نیروهایش خم می‌شدند و دست او را می‌بوسیدند و می‌گفتند سیدی خدمتک عینی. حبیبی. عفواً عفواً.
باشروع حرکت، عبدالمحمد با توجه به شناسایی‌هایی قبلی که شخصاً همراه بچه‌ها رفته بود از معابری که انتخاب کرده بود عبور کرد و پس از عبور از آبراه آرام و خفته در عین حال خشن و بی رحم، دو ساعت بعد در نزدیکی مرز آبی در نقطه معینی از هور با احتیاط از قایق‌های موتوری پیاده شدند و آنها را لای نیزار‌ها مخفی کردند و باقی مسیر را با بلم‌هایی که از قبل تهیه کرده بودند رفتند.
او در حالی که تمام مسیر را با دقت زیر نظر داشت گاهی برای سرعت بیشتر بلم ها، شخصاً پارو می‌زد و یا از مردی استفاده می‌کرد. پس از مقداری که حرکت کردند رو به سید حمید کرد و گفت: سید حمید! اگر مشکلی نباشد و منطقه امن باشد باید ما کمتر از ده ساعت پارو زدن به مقصد برسیم.
ـ اگر با گشتی‌های عراقی یا کمین برخوردیم چه کنیم؟
ـ هیچ. ادامه می‌دهیم.
ـ چه طور؟
ـ با تأخیر.
ـ با تأخیر؟
ـ آره یعنی رفتن ما شاید به دلیل مواجه شدن با گشتی‌ها و فرسان الهور یا هر حرکت مشکوک دیگری یکی دو روز طول بکشد.
ـ الله کریم سیدی.
آن قدر خوب نیروها را تربیت کرده بود که ترس در وجودشان راه نداشت. هیچ کس حرفی از عقب رفتن یا فرار نمی‌زد. همه فقط هدف و نقطه نهایی را می‌دیدند و تلاش می‌کردند عبدالمحمد را در رسیدن به آن کمک کنند.
آنها می‌دانستند که برای عبور از هور اگر از میان منطقه نبرد نیروهای ایرانی و عراقی رد شوند خطر کمتری متوجه آنها می‌شود و به سلامت به مقصد خواهند رسید.
عبدالمحمد به خوبی فهمیده بود که در هنگام حرکت نبایستی عراقی‌ها متوجه صدای موتور قایق‌های آنها شوند و لذا صدای ناشی از انفجار گلوله‌های جنگی ایران و عراق، صدای موتور قایق‌ها را محو می‌کرد و کسی متوجه آنها نمی‌شد. تازه اگر عراقی‌ها متوجه حضور آنها می‌شدند این فرصت را داشتند، در کمترین مدت خودشان را به کمین‌های ایران برسانند و از اسارت رهایی پیدا نمایند.
عبدالمحمد فکر همه‌ی کارها را کرده بود و برای هر کاری راه حلی قرار می‌داد تا در موقع خطر بچه‌ها دستپاچه نشوند.
او برای اینکه عراقی‌ها متوجه آنها نشوند در بسیاری از مسیرها می‌گفت: همه کف بلم‌ها دراز بکشید تا کسی متوجه ما نشود و به راحتی عبور کنیم.
عبور از آبراه‌ها در زمان گرمای خوزستان و هوای شرجی مرطوب نمناک، کاری طاقت فرسا بود که فیل را از پا می‌انداخت. البته هیچ کدام از اینها نمی‌توانست مانع حرکت عبدالمحمد و نیروهایش شود. همیشه در مسیر حرکت وقتی عبدالمحمد مشغول پاییدن اطراف بود، سید حمید می‌گفت: عبدالمحمد امان از این پشه ها.
ـ چه طور؟
ـ ناجور نیش می‌زنند.
ـ تحمل کن.
ـ واقعاً تحمل اش مشکل است.
ـ چاره‌ای نیست.
در هور پشه‌هایی مخصوص بودند مثل حرّمس، نجرس، برغوث و زریجی که وقتی کسی مورد گزش آنها قرار می‌گرفت، سیستم عصبی اش بهم می‌ریخت و با خارش تمام بدنش آرامش را از او می‌گرفت.

عبدالمحمد از تمام این مصائب و سختی‌ها باخبر بود. او بخوبی می‌دانست که بعضی از پشه‌ها در کمترین مدت در زیر پوست انسان تخم گذاری می‌کنند و سریع عامل عفونت و بوجود آمدن دمل‌های چرکین و خونین می‌شوند.
او با دیدن این صحنه‌ها گاهی تا مرز گریه می‌رفت ولی به آنها سفارش می‌کرد تحمل کنید که ماموریت ما ارزش این سختی‌ها را دارد.
در طول مسیر هور هیچ کس از گزند این پشه‌ها در امان نبود. عبدالمحمد خودش هم گاهی آن قدر بدنش را می‌خارید که خون می‌آمد. سعی می‌کرد با خنده و حرف‌های تشویقی نیروها را مقاوم بار بیاورد.
او هرگاه که برای علی هاشمی از سختی‌های راه حرف می‌زد می‌گفت: حاج علی! بخدا این بچه‌ها شاهکار قرارگاه هستند
ـ یعنی چه؟
ـ در مسیر حرکت ماموریت هایمان گاهی با مار، عقرب، سگ آبی، رتیل ها، موش و
سمور مواجه می‌شویم که مرگ جلوی چشمانمان می‌آید.
ـ همین؟
ـ نه تازه غواص‌های عراقی و نیروهای بومی آنها گاهی کار را سخت تر می‌کند و نفس مان را می‌گیرد.
ـ شما مرد میدان هستید. این‌ها نمی‌توانند سد راه شما شوند. تعجب می‌کنم که این طوری حرف می‌زنید.
علی هاشمی با حرف هایش به آنها امید داد وگفت: آقا محسن همه این مشکلات شما را برای امام می‌گوید. او از کم و کیف کارهای شما خبر دارد.
تا اسم امام آمد هیچ کس دیگر حرفی از سختی‌های راه نزد. نام او تمام وجود بچه‌ها را گویی سحر و مات و مبهوت کرد.
یک روز صبح علی هاشمی در حالی که معلوم بود چشمانش از بی خوابی قرمز شده اند، عبدالمحمد را خواست و گفت: برایتان یک خبر خوب دارم.
ـ چه خبری؟
ـ از امام خمینی
ـ بگو. در خدمت هستم. خیر باشد.
ـ آقا محسن وقتی گزارش کار شما را به امام می‌دهد و از سختی‌های مسیر و ماموریت‌های شما برای امام می‌گوید، امام قدری تامل می‌کند و می‌گوید سلام مرا به بچه‌های قرارگاه نصرت برسان.
هنوز حرف‌های علی هاشمی تمام نشده بود که چشمان عبدالمحمد بارانی شد و آرام آرام شروع به گریه کرد وگفت: خدا امام را به سلامت نگه دارد. ما لایق این همه محبت او نمی‌باشیم.
علی هاشمی که خودش بارها در این ماموریت‌ها همراه علی ناصری و حمید رمضانی رفته بود با اظهار شرمندگی گفت: عبدالمحمد من می‌دانم که زندگی کردن در بلم در دل هور در طول چند شبانه روز در سرما و گرما با تمام خطرهایش عامل درد کمر حتی دیسک کمر، درد مفاصل، رماتیسم، سرما خوردگی مزمن و درد کلیه و هزار مرض دیگر می‌شود ولی راهی نداریم. تمام چشم امید حضرت امام به قرارگاه نصرت ما است. این مشکلات پیش خدا گُم نمی‌شوند. این‌ها ذخیره آخرت شما هستند. من همه چیز را می‌دانم ولی کاری از دستم بر نمی‌آید و شرمنده شما هستم. من در جلسات تمام این سختی‌ها را مرتب به آقا محسن می‌گویم. او هم مثل من می‌گوید مگر خدا کاری کند. وگرنه من از زحمات بچه‌ها در دل هور خوب خبر دارم