درود بر شما
این آموزش به صورت مرحله به مرحله و کامل ترین آموزش در این زمینه می باشد.
هشدار:
سلب مسئولیت
بدین‌وسیله کتباً مرقوم می‌دارد هرگونه سوءاستفاده، استفاده غیرمجاز ، کشف جرم، انجام اعمال خلاف قوانین و مقررات کشور و فساد به‌هیچ‌عنوان برعهده‌ی نویسندگان ویرایشگر و مؤلفین مقاله نمی‌باشد.
براساس کنوانسیون‌های بین‌المللی و قوانین جاری کشور ایران ساخت و تولید انواع مواد منفجره ممنوع بوده و هرگونه تلاش در جهت تولید، حمل‌ونقل و استفاده از آن پیگرد شدید قانونی داشته و هیچ‌گونه مسئولیتی بر عهده مؤلفین این مقاله نمی‌باشد. این مقاله صرفاً برای آموزش متخصصین این حوزه به‌خصوص افرادی که در امور تخریب، انفجارات، معادن، سدسازی و پروژه‌های سازندگی و علمی مشغول فعالیت می‌باشند تهیه و تدارک دیده شده‌ و از مطالب آن به‌هیچ‌عنوان نباید در موارد تروریستی و خرابکارانه مورد استفاده قرار بگیرد.
نکته بسیار مهم:
در بسیاری از قسمت‌های مقاله مطالب به عمد به‌صورت ناقص و غیرکامل درج شده‌است و علت آن عدم اجازه ناشرین و مؤلفین جهت ارائه‌ی کامل مطالب در آن زمینه به‌خصوص بوده‌است. بعضی از فرمول‌های بین‌المللی و ارائه آن در انحصار شرکت‌های خاصی بوده و آموزش جمعی و گروهی آن و ارائه به عامه مردم عادی امکان‌پذیر نمی‌باشد پس لازم به ذکر است که جهت تهیه نسخه کامل مقاله که شامل کلیه فرمول‌ها، فرمول‌های شیمیایی، عکس‌های کامل و واضح و توضیحات جامع می‌باشد، سازمان‌ها و ارگان‌های مجاز می‌توانند از طریق ارسال پیام به سایت و ارائه درخواست جهت تهیه نسخه کامل مقاله اقدام فرمایند، به‌همین‌منظور ارائه و ساخت و انجام کلیه امورات مربوط به انفجارات ،تخریب و مواد منفجره از روی نسخه ناقص و بدون مجوز امکان‌پذیر نمی‌باشد و این نسخه صرفاً جهت آموزش و آگاهی کارکنان این حوزه می‌باشد.
همچنین لازم به ذکر است که کلیه اطلاعات و ارقام و اعداد ذکرشده در مقاله حاضر با دقت بسیار بالا تهیه و مکتوب شده و با توجه به تاریخ انتشار هیچ‌گونه اطلاعات غیرواقعی و اشتباه با ضریب خطا در آن وجود ندارد.
در نسخه کامل مقاله آشنایی با انواع تله‌های انفجاری، چک و خنثی‌سازی انواع بمب‌های الکترونیکی، بمب‌های کنار جاده‌ای، بمب‌های دست‌ساز و انهدام انواع مختلف مواد منفجره به روش‌های اصولی به‌طور کامل و مفصل ذکر شده‌است.

لطفاً تا آپلود پست های بعدی صبور باشید.
آموزش از مبانی و پایه به سمت سخت و تخصصی پیش خواهد رفت.
برای اجرای ماموریت‌های نظامی ستادها و یگان‌های متفاوتی ایفای نقش می‌نمایند که نتیجه فعالیت این مجموعه رسیدن به اهداف و طرح‌های پیش‌بینی‌شده است یکی از این یگان‌ها یگان مهندسی می‌باشد.

ماموریت مهندسی عبارت است از افزایش قدرت رزمی یگان‌ها با انجام امور ساختمانی و اجرای تخریب و انفجارات که شامل احداث انواع سازه‌های نظامی و غیرنظامی مانند انواع پل، راه، ساختمان، استحکامات و موانع، عملیات انفجاری، تخریب، استقرار و جمع‌آوری میادین مین و امور مربوط به خنثی‌سازی مواد منفجره می‌باشد.

تخریب و انفجارات:
آشنایی علاقه‌مندان و دانشجویان با تخریب و انفجارات به‌عنوان یکی از وظایف یگان مهندسی و مفاهیم اصلی و اساسی انفجار مواد منفجره و خصوصیات آن در درک بهتر این مبحث بسیار مهم می‌باشد لذا با توجه به حساسیت این مبحث انتظار می‌رود خوانندگان عزیز این کتاب در فراگیری کامل موضوعات اهتمام لازم را به عمل آورند و شروط گفته‌شده در ابتدای مقدمه کتاب را نیز مد نظر قرار بدهند.

اقدامات تأمینی:
برای انجام هر کاری که دارای خطرهای احتمالی است معمولاً توصیه‌ها و دستورالعمل‌هایی پیش‌بینی می‌شود تا مانع از وقوع حادثه‌های احتمالی گردد بنابراین به مجموعه اقداماتی که برای جلوگیری از وقوع هرگونه حادثه انجام می‌شود اقدامات تأمینی می‌گوید.
مهم‌ترین آن‌ها شامل:
۱_اولین اشتباه آخرین اشتباه
۲_داشتن مأموریت انجام کار
۳_استفاده نکردن از معلومات و اطلاعات ناقص
۴_حفظ خون‌سردی و آرامش کامل
۵_نداشتن غرور و اتکاء بیش‌ازحد به توانایی‌های خود
۶_استفاده از حداقل نفرات درهنگام کار
۷_پرهیز از هرگونه عمل متفرقه
۸_به مرحله قابل‌اطمینان رساندن کار قبل‌از ترک آن
۹_رعایت اصول و روش‌های صحیح و استفاده از ابزار صحیح و مخصوص
۱۰_داشتن دانش کافی برای انجام کار

تعاریف اساسی:
انفجار: آزاد شدن بسیار سریع انرژی ذخیره‌شده در مواد یا تبدیل سریع مواد از حالت جامد و مایع به گاز را انفجار گویند.
نکته مطالعه این کتاب نیازمند دانش کافی در زمینه علم شیمی و مواد شیمیایی می‌باشد.
ماده منفجره: هر ماده شیمیایی که بر اثر عوامل خارجی مانند ضربه شعله اصطکاک و غیره منفجر شده و در لحظه‌ای بسیار کوتاه گاز و حرارت زیادی تولید کند را ماده منفجره می‌گویند.
موج انفجار: به انرژی حاصل از انفجار که در برخورد به اجسام و موانع به آن ضربه وارد می‌کند موج انفجار می‌گویند.
سرعت انفجار: سرعت انتقال انفجار در میان ستونی از مواد منفجره را سرعت انفجار می‌گویند.
قدرت انفجار: اثر تخریبی مواد منفجره بر محیط را قدرت انفجار می‌گویند.
حساسیت: میزان پایداری مواد منفجره در مقابل عوامل خارجی را حساسیت می‌گویند.

تقسیم‌بندی مواد منفجره:

۱_پیرو تکنیک‌ها:
موادی هستند که به دلیل داشتن ترکیبات خاص شیمیایی براثر سوختن اثر خاصی از خود برجای می‌گذارند مانند منورها، اعلام خبرهای رنگی، دودزا و آتش‌زا و...

۲_مواد منفجره کند شکن:
سرعت انفجار این مواد از چند میلی‌متر تا چهارصد متر بر ثانیه متغیر است از خصوصیات این مواد:

الف:در فضای باز به‌صورت احتراقی می‌سوزند. بدون صدای انفجار مگراین‌که حجم ماده زیاد باشد و در فضای بسته به دلیل ایجاد فشار گاز می‌توانند منفجر شوند.
ب: انفجار این مواد در محیط ایجاد موج انفجار نمی‌کند چون آن‌ها همواره بر محیط فشار وارد کرده ولی ضربه نمی‌زنند.
ج: این مواد به شعله و جرقه حساس‌اند ولی در برابر ضربه و اصطکاک از حساسیت کمتری برخوردارند مانند باروت سیاه و کردایت که برای ایجاد نیرو به‌عنوان خرج پرتاب گلوله‌ها، خرج پرواز موشک‌ها و خمپاره‌ها کاربرد دارد که شبیه نوارهای کاغذی است نوعی باروت بسیار مرغوب است. نمونه کاربرد کردایت در آرپی‌جی هست.

۳_مواد منفجره تند شکن:
این دسته از مواد برای تخریب و انهدام بکار می‌روند و باید اثر تخریبی و قدرت انفجار آن‌ها قابل‌ملاحظه باشد به‌همین‌منظور موادی که در این گروه جای می‌گیرند که بیشتر از هزار متر بر ثانیه قدرت انفجار دارند از ویژگی‌های این مواد آن است که در فضای باز نیز به‌شدت منفجر می‌شوند و انفجار آن‌ها با موج انفجار همراه می‌باشد که به سه گروه زیر تقسیم می‌شوند:

الف: مواد منفجره تند شکن حساس
ب:مواد تند شکن نیمه حساس
ج: مواد تند شکن غیرحساس

الف: مواد منفجره تند شکن حساس: این مواد به شعله جرقه و ضربه‌ای معمولی حساس‌اند و منفجر می‌شوند از این مواد فقط برای شروع انفجار به‌عنوان چاشنی در مواد و مهمات انفجاری استفاده می‌شود وزن به‌کاررفته در چاشنی نیز از یک گرم تجاوز نکرده و به‌صورت فله‌ای نگهداری نمی‌شوند ماننده ازتور سرب و فولمینات جیوه
ب: مواد منفجره تند شکن نیمه حساس: موادی هستند که به ضربه حساسیت کمتری دارند و در مقابل جرقه و شعله بلافاصله منفجر نمی‌شوند در صورتی که مدت زیادی در معرض حرارت و شعله قرار گیرند منفجر می‌شود از این مواد برای تقویت قدرت چاشنی و به‌عنوان خرج کمکی در مهمات استفاده می‌شوند مانند پتن، آر دی ایکس و تتریل
ج:مواد تندشکن غیر حساس: این گروه از مواد در برابر ضربات نسبتاً شدید ایمن هستند و همچنین نسبت‌به جرقه و شعله غیرحساس اند البته احتمال انفجار آن‌ها بر اثر سوختن کاملاً منتفی نمی‌باشد و ضمناً براثر برخورد گلوله‌های سبک نیز ممکن است منفجر شوند برای انفجار آن‌ها از چاشنی و خرج کمکی استفاده می‌شود خرج اصلی مهمات انفجاری از این مواد می‌باشد مانند تی ان تی، سی۴ و نیترات آمونیوم
نکته: قدرت انفجار سی۴ برابر ۱/۳۴ تی ان تی میباشد و مناسب برش فلزات و انفجار زیر آب میباشد.
21:52:52 1-24-2022
ادامه دارد...

انواع فتیله
۱_فتیله باروتی:
که جهت انتقال حرارت از مکانی به مکان دیگر کاربرد دارد دارای سه‌لایه روکش پلاستیکی جهت ضدآب بودن کنف قیراندود شده برای مقاومت در برابر فشار و کشش و باروت سیاه می‌باشد.
شامل دو نوع:
الف_تندسوز: به طور تقریبی در هر ثانیه سی سانتی‌متر می‌سوزد.
ب_کندسوز: به‌طور تقریبی در هر ثانیه یک الی یک‌ونیم سانتی‌متر می‌سوزد.
۲_فتیله انفجاری:
وسیله‌ای است برای انتقال انفجار از نقطه‌ای به نقطه دیگر که دارای سه‌لایه روکش پلاستیکی، لایه‌ی ابریشمی و پتن نه می‌باشد سرعت انفجار آن هشت هزار و سیصد متر بر ثانیه است هنگام انتقال خودش نیز منفجر می‌شود و هیچ اثر و پوسته‌ای از آن به‌جای نمی‌ماند مانند این‌که آن را دور درختی بپیچیم سپس منفجر کنیم و درخت منفجر می‌شود.
انواع چاشنی انفجاری:
۱_چاشنی ضربتی(اشتعالی)
۲_چاشنی ساده
۳_چاشنی الکتریکی

چاشنی ضربتی:
نوعی از چاشنی می‌باشد که با ضربه تولید حرارت می‌نماید مانند چاشنی ته گلوله‌ها
چاشنی ساده:
نوعی از چاشنی که بر اثر عوامل خارجی مانند ضربه و جرقه تولید موج انفجار می‌نماید مانند چاشنی اصلی مین‌ها و نارنجک‌ها چاشنی الکتریکی:
نوعی از چاشنی که با القای یک‌ونیم ولت است جریان برق تولید موج انفجار می‌نماید مانند چاشنی بعضی از موشک‌ها چاشنی الکتریکی به دو نوع آنی و تأخیری تقسیم می‌شود در نوع آنی به‌محض ورود جریان برق منفجر و در نوع تأخیری بعد از یک الی پنج ثانیه با توجه به نوع آن منفجر می‌شود.

ساختمان چاشنی ساده: به‌ترتیب از بالا به پایین محل قرار گرفتن فتیله باروتی سپس ازتور سرب و در انتها پتن قرار گرفته‌است.

ساختمان چاشنی الکتریکی آنی: از بالا سیم رابط سپس عایق آب‌بندی سپس مقاومت الکتریکی در کنار آن مواد آتش‌زا مقدار کمی ازتور سرب و در انتها پتن قرار گرفته‌است.

ساختمان چاشنی الکتریکی تأخیری: سیم رابط، عایق آب‌بندی, مقاومت الکتریکی، مواد آتش‌زا، خرج تاخیر، ازتور سرب و پتن

ساده‌ترین وسایل و ابزار تخریب:

انبردست یا سیم‌چین تخریب، ماشین انفجار ، منیتور سیم رابط و کابل، مدار سنج یا تستر یا آوومتر

انواع آتش گذاری:

۱_آتشگذاری ساده: ابزار مورد نیاز(چاشنی ساده، فتیله باروتی، مواد منفجره)
۲_آتشگذاری الکتریکی: ابزار مورد نیاز( چاشنی الکتریکی، مولد برق یا باتری، سیم رابط و مواد منفجره)
۳_آتشگذاری دوگانه: ابزار مورد نیاز (چاشنی ساده یا الکتریکی، فتیله انفجاری، مواد منفجره)

مدار آتش:
یک سلسله اعمال مختلف باید به‌ترتیب انجام شود تا ماده منفجره اصلی منظور خرج اصلی است منفجر شود به مجموعه این اعمال که در کلیه انفجارها مشترک می‌باشند مدار آتش یا سیکل انفجار می‌گویند.
که به‌ترتیب شامل:
۱_عامل خارجی
۲_چاشنی یا مواد حساس
۳_خرج کمکی _ مواد نیمه حساس
۴_خرج اصلی _ مواد غیر حساس

موارد ذکر شده برای مدار آتش مهمات کندشکن بود برای مدار آتش مهمات پیروتکنیک مدار به‌ترتیب زیر می‌باشد:
۱_شعله یا ضربه
۲_جرقه زن شدید
۳_باروت سیاه
۴_مواد کندشکن

ماسوره:

به دستگاه و سیستمی مکانیکی که به‌طور خودکار مدار آتش مهمات را به کار انداخته و باعث انفجار آن می‌شود ماسوره می‌گویند.انواع ماسوره شامل:
۱_ماسوره اصلی
۲_ماسوره فرعی: الف: استاندارد ب:غیر استاندارد و دستساز

۱_ماسوره اصلی:
ماسوره‌ای است که مختص به همان بمب یا بسته انفجاری می‌باشد مانند ماسوره‌ی اصلی نارنجک و یا ماسوره‌ی اصلی مین
۲_ماسوره فرعی:
نوع غیراستاندارد آن ابتکاری ولی نوع استاندارد آن در تمام یگان‌های رزمی استاندارد تعریف‌شده است و مشخص می‌باشد این نوع ماسوره ها برای تله کردن مین‌های ضد تانک استفاده می‌شود که شامل چهار نوع زیر می‌باشند:
الف: کششی ام۱
ب: قطع کشش(کششی) دوکاره ام۳
ج: فشاری ام۱ آ۱
د: قطع فشار ام ۵

مین ها:
تعریف:
مین بسته‌ای انفجاری یا شیمیایی است که بر علیه نفرات و ادوات دشمن به کار می‌رود ساختمان آن از قسمت‌های زیر تشکیل شده‌است:
۱_بدنه۲_ماسوره۳_چاشنی۴_خرج کمکی۵_خرج اصلی
ادامه دارد...
1321
1-25-2022

لازم است که قبل از آشنایی با مین ها و نارنجک ها ابتدا با مواد منفجره و انواع آن آشنایی پیدا کنید:

مواد منفجره:
مواد منفجره موادی هستند که از نظر شیمیایی ناپایدار هستند و در صورت آغاز فرایند انفجار (سوختن)، با سرعت زیاد منبسط می‌شوند و حجم زیادی گاز و گاهی نور و صدای زیاد تولید می‌کنند. این منبسط شدن گاز به نوبه خود باعث پرتاب شدن قطعات و اشیاء اطراف و تبدیل شدن آن‌ها به ترکش میشود.
هر ترکیب انفجاری از دو بخش اکسید کننده و سوخت تشکیل شده‌است. هر ماده سوختی، در حرارت مناسب و در کنار اکسیژن آتش می‌گیرد و می‌سوزد. اما چون در هوا اکسیژن به صورت خالص وجود ندارد، سوختن این مواد به تدریج صورت می‌گیرد. در مواد منفجره، در کنار سوخت، ماده اکسیدکننده افزوده می‌شود. ماده اکسید کننده، در هنگام واکنش مقدار زیادی اکسیژن آزاد می‌کند و این اکسیژن با سوخت ترکیب شده و باعث واکنش ناگهانی کل سوخت می‌شود و انفجار به وجود می‌آید، بدین دلیل مواد منفجره برای واکنش نیازی به هوا ندارند و اکسیژن مورد نیاز خود را از درون خود تأمین می‌کنند.
ماده منفجره ترکیب شیمیایی یا مخلوط مکانیکی است. هر ماده سوختنی قابل انفجار است اگر این شرایط فراهم شود:

توسعه­ ی باروت:
باروت به گفته دهخدا همان «بارود» است و می‌گوید در برهان قاطع آمده به سریانی، شوره را «بارود» گویند. ترکیب شوره را با گوگرد و زغال چوب بید یا بادنجان یا هر چوبی که زغالش خوب بسوزد باروت نامند.
باروت ماده‌ای است که به‌سرعت می‌سوزد و از همین رو در سلاح‌های گرم به‌عنوان ماده پیشرانه بکار می‌رود. باروت از ترکیب ماده‌های پتاسیم نیترات، کربن و سولفور ساخته می‌شود. باروت می‌تواند از زغال وپتاسیم نیترات نیز ساخته شود ولی نه به کیفیتی که با سولفور مخلوط باشد، زیرا ماده سولفور یکی از مواد فرار و بسیار قابل احتراق و انفجار است.
باروت به دو دسته تقسیم می‌شود.

یک نکته اینکه داعش در انفجارات از این ماده استفاده میکنه

توسعه مواد منفجره نظامی:
توسعه پیکریک اسید:
پیکریک اسید تری نیترو فنول C₆H₃N₃O₇در سال 1885 توسط تارپین به عنوان جایگزینی مناسب برای باروت کشف شد و در سال 1888 پیکریک اسید درمهمات انگلیسی تحت نام لیدیت جایگزین باروت شد. پیکریک اسید ابتدا به عنوان نیتروفنول شناخته می­شد تا این­که در نوشته­های گلابر در سال 1742 آمده است. در نیمه دوم قرن 19 پیکریک اسید به طور گسترده به عنوان رنگ سریع برای ابریشم و پشم استفاده می­شد تا اینکه در سال 1830 امکان استفاده از پیکریک اسید به عنوان ماده منفجره توسط والترکشف شد.
دیزاینول و بروگر پیشنهاد دادند نمک­های پیکرات به عنوان پیشرانه استفاده شوند در حالی که در سال 1871 آبل پیشنهاد داد از آمونیوم پیکرات به عنوان ماده منفجره استفاده شود. در سال 1873 ایرنگل نشان داد که پیکریک اسید می­تواند تراک و منفجر شود و تارپین از این نتایج استفاده کرد. در روسیه یا پامپوشکو در سال 1894پیکریک اسید را تهیه کرد و به زودی توانایی آن را برای انفجار متوجه شد. سرانجام پیکریک اسید در تمام دنیا به عنوان ماده منفجره پایه در مصارف نظامی پذیرفته شد.
پیکریک اسید مشکل خودش را داشت و در حضور آب سبب خوردگی پوسته می شد و نمک خروجی حساس و مستعد آغازش تصادفی بود و پیکریک اسید نیازمند پیش گرمایش طولانی در دمای بالا برای ذوب شدن بود.
توسعه تتریل:
توسعه ی ماده منفجره دیگری به نام تتریل همزمان با توسعه ی پیکریک اسید شروع شد.
تتریل اولین بار در سال 1877 بوسیله Mertenz (مرتنز) تهیه شد و در سال 1883 بوسیله ی (رامبورگ) ساختار آن مشخص گردید. تتریل در سال 1906 به عنوان ماده منفجره استفاده گردید و در اوایل این قرن بطور گسترده به عنوان شارژ اصلی کپسول های انفجاری انتخاب شد.



توسعه ی TNT:

تری‌نیتروتولوئن یا تی‌ان‌تی (TNT) یا تروتیل یک مرکب هیدروکربن معطر با بوی تلخ بلوری و زرد رنگ است که در ۳۵۴ درجه کلوین ذوب می‌شود. تی‌ان‌تی ماده منفجره است که سرعت انفجار آن ۷۰۲۸ متر بر ثانیه می‌باشد و در بسیاری از ترکیبات انفجاری بکار می‌رود. تی‌ان‌تی به‌وسیله نیتراسیون تولوئن C6H5CH3 تهیه می‌شود و فرمول شیمیایی آن (CH3(NO2)C6H2) و نام آیوپاک آن 2,4،6 Trinitromethylbenzene است.

ویژگی های ظاهری:
تری نیترو تولوئن کریستال‌های سوزنی شکل زرد کمرنگی است که می‌تواند در یک فضای بی هوا (خلاء) تقطیر شود. تی‌ان‌تی در آب بسختی قابل حل است؛ بیشتر در اتر و استون، بنزین و پیریدین حل می‌شود. به دلیل پائین بودن نقطه ذوب تی‌ان‌تی در ۳۵/۸۰ درجه سانتیگراد می‌توان آن را در آب گرمکن ذوب کرد و به آن شکل داد. تی‌ان‌تی سمی است و تماس آن با پوست می‌تواند تولید آلرژی و واکنش انفعالی شدید تولید کند، این واکنش شدید پوست را به رنگ زرد متمایل به نارنجی در می‌آورد.

میزان سمی بودن:
برخی آزمایش‌های زمینی نظامی با ماده تی‌ان‌تی آلوده است. تی‌ان‌تی تا حد زیادی سمی است. می‌تواند از راه پوست جذب شود و موجب سوزش و آزردگی پوست می‌شود و لکه‌ای زرد رنگ متمایل به نارنجی از خود باقی می‌گذارد. در جریان جنگ جهانی اول کارمندان امور دفاعی و مهمات که مواد منفجره را دست می‌زدند پوست آن‌ها به رنگ زرد روشنی در آمد که در اصطلاح به "دختر قناری" یا به صورت ساده "قناری" خوانده شدند که در معنی کارگران امور دفاعی را تشریح می‌کرد. تی‌ان‌تی در نهایت موجب تغییر رنگ موی زنجبیلی به سبز می‌شود. در سال ۱۹۱۶ دولت بریتانیا در مورد زنان کارگر که در زرادخانه سلطنتی بریتانیا بنام وولویچ کار می‌کردند متوجه این نکته شدند که ۳۷% آنان از یک درد بسیار شدید رنج می‌برند و اشتهای آن‌ها شدیداً کم شده و گاهی تهوع و برخی هم مبتلا به یبوست می‌شوند، ۲۵% آنان از ناراحتی‌های پوستی شدید رنج می‌بردند و ۳۴% آنان متوجه تغییر در عادت‌های ماهانه خود شدند. پیش از اینکه ماسک‌های گاز و محافظ‌های پوست شناخته شده باشد صدها کارگر دچار مرگ‌های غیرقابل توصیف شدند.

مردمی که در تماس با تری نیترو تولئن قرار گیرند و بیش از حد با آن در تماس باشند به کم خونی یا آنمی‌های غیر عادی و ناراحتی‌های کبدی غیرقابل وصف دچار می‌شوند. خون و جگر آلوده شده و تورم جگر بروز می‌کند و ناراحتی‌های شدید دیگری به وجود می‌آید که قدرت دفاعی بدن را بشدت پائین می‌آورد، این رویداد در حیواناتی که ترینیتروتولئن را خورده یا استشمام کرده باشند نیز دیده می‌شود.
گواهی‌های زیادی در دست است که تی‌ان‌تی موجب اختلال در باروری تخم نر می‌شود و تی‌ان‌تی به احتمال قوی کارسینوژن (ماده ایجادکننده سرطان) است. مصرف تی‌ان‌تی موجب سیاه شدن ادرار می‌شود.

تاریخچه استفاده:
تی‌ان‌تی اول بار در سال ۱۸۶۳ توسط یک شیمی‌دان آلمانی بنام جوزف ویلبراند ساخته شده‌است، اما تأثیرات و اثرات آن تا سال‌ها بعد قابل درک نبود، بیشتر به این دلیل که بسیار مشکل بود تا آن را منفجر کنند و علت دیگر اینکه کمتر از مواد منفجره دیگر قدرت داشت. به‌طور کلی چون با بخار آب یا آب گرم قابلیت ذوب شدن دارد می‌توان آن را در جعبه یا هر شکلی ریخت. (ویتنامی‌ها از این روش استفاده کرده و در پوکههای خالی باقی‌مانده از مهمات آمریکائیان استفاده می‌کردند). همچنین میدانیم که به دلایلی حساس دیگر در سال ۱۹۱۰ انگلیس این ماده را از قانون مواد منفجره سال ۱۸۷۵ مبرا داشته و به‌طور کلی این ماده را جزو مواد منفجره به حساب نیاورده است چه در مورد ساخت یا انبار کردن آن.
ارتش آلمان از این ماده برای پر کردن پوکه‌های نظامی در سال ۱۹۰۲ استفاده کرده‌است. این ماده قابلیت دیگری به آلمان‌ها می‌داد که بتوانند آن را در جنگ جهانی اول در نیروی دریائی استفاده کنند. آن‌ها گلوله‌هایی ساخته بودند که بتواند از دیواره ضد گلوله کشتی‌ها و ناوهای انگلیسی عبور کند، در حالیکه گلوله‌های انگلیسی به محض برخورد با پوسته ضد گلوله‌ها منفجر می‌شد و به این ترتیب انرژی آن‌ها در بیرون از بدنه تانک یا ضد گلوله یا بدنه کشتی‌ها از بین می‌رفت. انگلیسی‌ها با گذشت زمان این ماده با جایگزین مایدایت (ماده منفجره‌ای که قسمت بزرگی از آن اسید پیکریک است) کردند. به این دلیل که نیاز به مواد منفجره در جنگ جهانی دوم افزایش پیدا کرد تی‌ان‌تی بارها با ۴۰-۸۰ درصد نیترات آْمونیوم مخلوط شد که ماده منفجره‌ای بنام آماتول را به وجود آورد. گرچه به اندازه تی‌ان‌تی قدرت انفجاری داشت ولی یک اشکال عمده داشت که بسیار نمگیر بود.

حدود سال 1902 آلمانی ها و انگلیسی ها آزمایش هایی را با تری نیتروتولوئن[(C₇H₅N₃O₆)(TNT)] انجام دادند، این ماده اولین بار توسط ویل براند در سال 1863 تهیه گردید. اولین مطالعات جزئی نگر در مورد تهیه ی 6-4-2 ترین نیتروتولوئن بوسیله ی بلستین وکالبر در سال 1870، زمانی که آنها ایزومر 5-4-2 تری نیتروتولوئن را کشف کردند انجام شد. 6-4-2 تری نیتروتولوئن خالص در سال 1880 توسط هپ تهیه شد و ساختار آن در سال 1883 توسط کلاوس و بکر مشخص گردید. تولید TNT در سال 1891 در آلمان شروع شد و در سال 1899 با آلومینیوم ترکیب شد تا ترکیبی انفجاری تولید شود. در سال 1902 TNT برای جایگزینی پیکریک اسید در ارتش آلمان پذیرفته شد و در سال 1912 ارتش ایالات متحده استفاده از TNT را آغاز کرد. از سال 1914 TNT ماده ی منفجره استاندارد برای تمام ارتش ها، حین جنگ جهانی اول بود.

تولید TNT به میزان قیر زغال سنگ در دسترس محدود بود و برای پرکردن مهمات انتخاب نشد. استفاده از مخلوط TNT و آمونیوم نیترات که آماتول نامیده می شود گسترده شد و کسری TNT را جبران نمود. برای مواد منفجره ی زیر آبی نیز از فرمول یکسان با اضافه کردن آلمینیوم استفاده شد که به آن آمینال می گفتند.

توسعه نیتروگوانیدین:
نیتروگوانیدین به انگلیسی: Nitroguanidine
با فرمول شیمیایی CH4N4O2 یک ترکیب شیمیایی با شناسه پاب‌کم 11174 است. که جرم مولی آن 104.07 g/mol می‌باشد. شکل ظاهری این ترکیب، بلور بی‌رنگ است.
ماده منفجره ی نیتروگوانیدین نیز در جنگ جهانی اول توسط آلمانی ها به عنوان جزئی از شارژهای زنجیره ی انفجار استفاده می شد. این ماده با آمونیوم نیترات و پارافین برای پر کردن خمپاره ها استفاده می شد. نیتروگوانیدین همچنین در طول جنگ جهانی دوم و بعدها در پیشرانه های سه پایه استفاده شد.
نیتروگوانیدین (CH₄N₄O₂) اولین بار توسط جوزلین در سال 1877 تهیه شد و خصوصیات آن توسط ویلین در سال 1901 مشخص گردید. در جنگ جهانی اول نیتروگوانیدین با نیتروسلولز مخلوط و به عنوان پیشرانه بدون نور استفاده می شد. اگر چه با این ترکیب مشکلی نیز همراه بود، زمان انبارداری، نیتروگوانیدین ، نیتروسلولز را تخریب می کرد. این مشکل در سال 1937 توسط شرکت دینامیت ای جی، AG، رفع شد که ترکیب پیشرانه ای شامل نیتروگوانیدین را توسعه داد. این ماده را گادول پالور می گفتند. گادول پالور دود بسیار کمی تولید می کرد، نور کمی از دهانه ی سلاح هنگام آتش دیده می شد و طول عمر لوله ی سلاح را افزایش می داد. بعد از جنگ جهانی اول برنامه های تحقیقاتی گسترده ای برای یافتن مواد منفجره ی جدید و نیرومندتر شروع شد. در این برنامه ها موادی نظیر سیکلوتری متیلن تری نیترامین [(RDX)(C₃H₆N₆O₆)] که همچنین سیکلونیت یا هگزوژن گفته می شود و پنتا اریتریتول تترا نیترات [(PETN)(C₅H₈N₄O₁₂)] ساخته شد.

توسعه ی PETN:

پینتریت به انگلیسی: Pentaerythritol tetranitrate
به اختصار PETN، نوعی ماده‌ی منفجره‌‌‌ی بسیار قوی است که همچنین در ساخت برخی داروهای قلبی-عروقی نیز کاربرد دارد. تهیه آن بوسیله اسید استیک وهیدروفلوئوریک اسید و نیترات جیوه و هپتان و وایتکس و فسفر قرمز در حضور کاتالیز گر پنتا اریتیریتول و فسفر پنتا اکسید است که در هنگام ساخت باید همزده و حرارت بالا داده شود و مراقب بود وگرنه خراب میشود سرعت انفجار: ۸۰۲۷ متر در ثانیه است.
PETN اولین بار در سال 1894 با نیتره کردن پنتا اریتریتول تهیه شد. تولید تجاری PETN در ابتدا ممکن نبود تا زمانی که فرمال دِهید و استال دِهید مورد نیاز برای ساخت PETN یک دهه قبل از جنگ جهانی دوم به آسانی در دسترس قرار گرفت. در طول جنگ جهانی دوم RDX بسیار بیشتر از PETN مورد استفاده قرار گرفت. زیرا حساسیت PETN به ضربه و پایداری شیمیایی آن ضعیف بود. ترکیب منفجره ای شامل 50% PETN و 50% TNT توسعه یافت که به آن پنترولیت یا پنتولیت می گفتند. این ترکیب برای پرکردن نارنجک های دستی و ضد تانک و دتوناتور ها استفاده می شد.

توسعه RDX وHMX:
آر. دی. ایکس یا هکسوژن به انگلیسی: RDX
یک ترکیب آلی با فرمول 3(O2NNCH2) است. این ماده یک جامد سفیدرنگ بدون بو و مزه است که عمدتاً به عنوان ماده منفجره مورد استفاده قرار می‌گیرد. از لحاظ شیمیایی این ماده یک نیترامید طبقه‌بندی می‌شود و خواصی شبیه به اچ‌ام‌ایکس دارد. این ماده منفجره قدرتی کمی بیشتر از تی‌ان‌تی دارد و در جنگ جهانی دوم و پس از آن بسیار کاربرد داشته و دارد. این ماده عامل انفجاری در بمب خمیری C-4 است. آر.دی. ایکس یک ماده منفجره پایدار جهت انبارش و از قوی‌ترین مواد منفجره شناخته شده نظامی است.

نام های دیگر:
آر.دی. ایکس همچنین به نام‌های سیکلونیت، هکسوژن مخصوصا در زبان روسی، فرانسوی و آلمانی و کشورهای متأثر از این زبان‌هاT4 و نام شیمیایی «سیکلو تری متیلین تری نیترامین» نیز شناخته می‌شود.
در دهه ۱۹۳۰ زرادخانه سلطنتی بریتانیا به تحقیق در مورد سیکلونیت برای مصرف علیه یو-بوتهای آلمانی که بدنه‌ای ضخیم‌تر از قایق‌های دیگر داشت، شروع کرد. هدف ساخت ماده منفجره‌ای قوی‌تر از تی‌ان‌تی بود. به دلیل مسائل امنیتی بریتانیا این ماده را "Research Department Explosive" یا "R.D.X" به معنای "ماده منفجره دپارتمان تحقیقات" نامگذاری کرد.

کاربرد:

از آر.دی. ایکس در طول جنگ جهانی دوم به‌طور گسترده‌ای استفاده شد که اغلب با ترکیب تی‌ان‌تی شکل می‌گرفت از قبیل تورپکس، کامپوزیشن ب، سیکلوتول، کامپوزیشن اچ۶.

از آر.دی. ایکس برای ساخت اولین ماده منفجره خمیری استفاده گردید.
آر.دی. ایکس پایه ساخت مواد منفجره بسیاری است:
کامپوزیشن آ: ماده منفجره ای گرانولی (دانه‌دانه) شامل آر.دی. ایکس و یک موم کاهنده حساسیت.
کامپوزیشن ب: ترکیبی قابل قالب‌گیری شامل 59.5٪ آر.دی. ایکس و39.4% تی‌ان‌تی همراه با یک درصد موم کاهنده حساسیت.
کامپوزیشن سی: از کامپوزیشن سی برای اولین بار در جنگ جهانی دوم استفاده گردید، اما انواع مختلفی از آن ساخته شد از جمله سی-۲، سی-۳ و سی-۴؛ سی-۴ شامل ۹۱٪ آر.دی. ایکس، یک عامل پلاستیکی کننده، ۵٫۳٪ دیابکتیل ساباکات، یک عامل بایندر (عامل چسبیدن مواد بهم) که معمولاً 2.1% پلی ایزوبوتیلین می‌باشد و 1.6% روغن است.
کامپوزیشن سی. اچ-۶: 97.5% آر.دی. ایکس، 1.5% کلسیم استئارات، 0.5% پلی ایزوبوتیلین و 05.% گرافیت.
سیکلوتول: ترکیب قابل قالب‌گیری از ۵۰ تا ۸۰٪ آر.دی. ایکس و ۲۰ تا ۵۰٪ تی‌ان‌تی که با توجه به نسبت آر.دی. ایکس به تی‌ان‌تی نامگذاری می‌شود مانند سیکلوتول ۷۰/۳۰.
تورپکس: ۴۲٪ آر.دی. ایکس، ۴۰٪ تی‌ان‌تی و ۱۸٪ پودر آلومینیوم. این ترکیب در جنگ جهانی دوم ساخته شد و جزو مهمات زیرآبی محسوب می‌شود.
RDXاولین بار توسط فردی آلمانی به نام هینگ در سال 1899 برای مصارف دارویی تهیه شد. استفاده از این ماده به عنوان ماده منفجره در سال 1920 توسط هرز انجام شد. بازدهی این فرآیند بسیار پایین بود و فرآیند هزینه بر بود بنابراین برای تولید در مقیاس بالا جذاب نبود.
هیل در زرادخانه پیکاتینی در سال 1925 فرایندی را برای تولید RDX توسعه داد که دارای بازدهی 68% بود. اگر چه بهبود اساسی دیگری تا سال 1940 در تولید RDX انجام نشد، آقای میسنر روش پیوسته ای را برای تولید RDX توسعه داد و رس و کسلر در کانادا روشی را توسعه دادند که در آن برای تولید RDX از هگزامین به عنوان ماده اولیه استفاده نمی­شد. به طور هم­زمان بکمن روشی را برای تولید RDX از هگزامین توسعه داد که دارای بازده بسیار بیشتری بود.
محصولات بکمن به عنوان نوع B ماده RDX شناخته می شد و حاوی مقدار ثابتی از خلوص بین 8% تا 12% بود. خصوصیات انفجاری این درصد خلوص بعداً مورد استفاده قرار گرفت و ماده منفجره HMX که به نام اکتوژن هم شناخته می شود توسعه یافت. روش بکمن در طول جنگ جهانی دوم توسط کانادا وبعد از آن در ایالات متحده توسط شرکت تنسی - استمن پذیرفته شد. این روش تولید بسیار اقتصادی تر بود و موجب کشف مواد منفجره جدیدی شد. روشی برای تولید RDX خالص توسط بروکمن توسعه یافت و به عنوان RDX نوع A شناخته شد. در انگلستان بعد از انتشار ثبت اختراع هرز در سال 1920 سازمان تحقیقات تسلیحاتی در وولویش توسعه روش تولید RDX را شروع کرد. یک واحد آزمایش صنعتی در مقیاس کوچک با تولید 75 پوند RDX در روز در سال 1933 نصب شده و تا سال 1939 استفاده گردید. کارخانه دیگری در سال 1939 در ولتهام ابی نصب شد و یک کارخانه در مقیاس کامل در نزدیکی بریج واتر در سال 1941 ساخته شد. در انگلستان RDX به عنوان شارژ اصلی برای بمب ها و توپ ها در جنگ جهانی دوم استفاده نشد اما به TNT برای افزایش قدرت انفجار افزوده می شد RDX در ترکیبات انفجاری در آلمان، فرانسه، ایتالیا، ژاپن، روسیه، ایالات متحده، اسپانیا و سوئد استفاده شد. تحقیق و توسعه در حین جنگ جهانی دوم برای توسعه مواد منفجره جدید و قوی تر ادامه داشت. توریکس (آلمینیوم TNT / RDX/) و سیکلوتترامتیلین تترانیترامین که به عنوان اکتوژن [(HMX)(C₄H₈N₈O₈)] شناخته می شود در پایان جنگ جهانی اول در دسترس قرار گرفت. در سال 1952 ماده منفجره ای به نام اوکتول شامل 75% HMX و 15% TNT توسعه پیدا کرد.
مواد منفجره پلاستیکی قابل ریخته گری در طول جنگ جهانی دوم توسعه یافت این مواد معمولا شامل وازلین یا مواد ژلاتین کننده نیتره شده هستند که ایجاد حالت پلاستیکی می­کنند.

توسعه C4 :
سی‌۴ به انگلیسی C4یا composition4 از دسته مواد منفجره بسیار قدرتمندی است که در امر تخریب مورد استفاده قرار می‌گیرد سی۴ از ترکیب آر دی ایکس با دی هکسی سبکات و روغن موتور تشکیل می‌شود که به رنگ سفید و دارای حالتی چون آدامس جویده شده‌است.
RDX:
آر دی ایکس یک ماده منفجره قدرتمند با درجه حساسیت متوسط است که پس از جنگ جهانی دوم نیز مورد استفاده قرار گرفت آر دی ایکس به دو روش ساخته می‌شود.
۱-ترکیب اسید نیتریک ۹۹درصد با هگزامین و اوره
۲-ترکیب اسید نیتریک ۶۵درصد با هگزامین و نیترات آمونیوم
هگزامین:
هگزامین در ساخت دو نوع ماده منفجره کار برد دارد:

جنگ مین:
آشنایی با ساختمان مین ها:
مین مقداری ماده منفجره یا ماده دیگری است که در محفظه‌ای فلزی، چوبی يا پلاستیکی در اندازه‌های گوناگون قرار دارد و برای نابودی خودروها یا کشتی‌ها یا قایق‌ها یا هواپیماها و آسیب‌زدن به آنان و زخمی کردن افراد به‌کار می‌رود.
بر اساس تعریف مندرج در پیمان اتاوا مین هر وسیله‌ای است که روی سطح زمین یا زیر خاک قرار می‌گیرد و طوری طراحی شده که در اثر حضور، نزدیکی و یا با تماس یک فرد منفجر شود.
در حال حاضر ۱۲۰ تا ۱۴۰ میلیون مین در جهان کار گذاشته شده که ۴ میلیون آن باقی‌مانده جنگ جهانی دوم است و ۲۳۰ ميليون مين نيز در زرادخانه‌ها وجود دارد. سرعت مین‌گذاری ۴ برابر بیش از سرعت خنثی‌سازی مين‌ها است و گردآوری مین‌های کارگذاشته شده کنونی به ۳۰۰ میلیارد دلار هزینه و هزار سال زمان نیاز دارد.
ساختمان مین :
1-بدنه مین که از سه قسمت فوقانی ، میانی و تحتانی تشکیل شده است که دو قسمت فوقانی و تحتانی به قسمت میانی بسته می شود.
2-صفحه فشار که در درون آن یک لایه فلز جهت انتقال فشار بکار برده شده است.
3-خرج اصلی
4-چاشنی انفجاری و محفظه مربوطه
5-درپوش چاشنی که در حالت آکبند در روی مین وجود دارد تا از رها شدن سوزن جلوگیری نماید.
6-ضامن(صفحه ایی) پلاستیکی که بر روی سطح فوقانی مین قرار می گیرد.
7-ماسوره که دارای اجزای زیر می باشد:
*محافظ لاستیکی فنر
*صفحه کوچک روی فنر که موجب انتقال فشار از صفحه فشار به وزن می شود.
*فنر سوزن
*محافظ سوزن
*سوزن که در درون محافظ قرار گرفته
*دو عدد ساچمه که در طرفین محافظ سوزن قرار دارند.
*بادکنک ماسوره و درپوش آن که باعث بحرکت درآوردن نگهدارنده ساچمه ها می شود.
نگهدارنده ساچمه ها که در داخل آن دو شیار حکاکی شده است و بر اثر کمی چرخش این شیارها رو به روی ساچمه ها قرار می گیرد و ساچمه ها درون آن جای می گیرند.
فنر نگهدارنده ساچمه ها که بعد از عمل ماسوره، مجدداً نگهدارنده ساچمه ها را به جای خود در قسمت روبروی بادکنک قرار می دهد.(البته در صورت نداشتن چاشنی)
نگهدارنده پلاستیکی ماسوره که در روی خرج اصلی قرار دارد.

سیستم آتش :
هنگامی که فشاری معادل 8 تا 10 کیلو گرم به صفحه فشار مین وارد شود؛ فشار وارده به صفحه فشار،توسط صفحه کوچک انتقال فشار به فنر منتقل می گردد و فنر را جمع می کند،از طرفی بر اثر پایین آمدن صفحه فشار هوای درون مین به درون بادکنک رفته و آن را باد می کند،باد شدن بادکنک موجب به حرکت درآمدن نگهدارنده ساچمه ها شده و بر اثر این حرکت شیارهای داخل نگهدارنده به مقابل ساچمه ها رسیده و ساچمه ها توسط فشار سوزن(که توسط فنر به سوزن وارد می شود)به درون شیارها رفته و جلوی حرکت سوزن باز می شود و سوزن توسط فنر که در پشت آن جمع شده است به طرف چاشنی هدایت می گردد،ضربه سوزن باعث انفجار چاشنی و در نتیجه خرج اصلی منفجر می شود.

مین های انفجاری به دو گروه عمده تقسیم می شوند:
۱- مین های ضد نفر
۲- مین های ضد تانک

مین های ضد نفر پس از انفجار با تولید موج انفجار و یا پرتاب ترکش های فلزی انسانها را کشته و یا شدیداْ مجروح می کند.

مین های ضد تانک دارای مواد منفجره بیشتری بوده و برعلیه تانک ها و خودروها بکار برده می شود و در اثر انفجار این وسایل را نابود کرده و سرنشینان آن را کشته و یا مجروح می کند.
مین های ضد نفر
مین های ضد نفرترکش دار(ترکشی)
مین های ضدنفرترکش داربه گونه ای ساخته شده اند که پس از انفجاربوسیله قطعاتی که پرتاب می کنندباعث مرگ و جراحت وخیم در افراد بشوند.اغلب این مین هایک بدنه فلزی دارندکه پس از منفجر شدن مین ؛قطعه قطعه می شوند،یا اینکه ساچمه ها وقطعات فلزی دارند که انفجار آنها راتبدیل به ترکش های مهلک می کند.

به طورکلی سه نوع مین ضد نفر ترکش دار وجود دارد:
مین های روی پایه، مین های جهت دار و مین های جهنده

مین های ضد نفرترکش دار روی پایه:
متداولترین نوع مین های ضد نفر ترکش دار،مین های روی پایه می باشند وطوری طراحی شده اند که بتوان آنها را روی پایه های چوبی یا فلزی که در زمین فرو رفته اند کار گذاشت،تا مین حدود 21سانتی متر بالاتر از سطح زمین قرار داشته باشد.
سپس با یک سیم تله یا بیشتر( معمولاًازجنس سیم فولادی نازک می باشد)از ماسوره مین به یک جسم محکم بسته می شوند.حتی اعمال 8/.کیلوگرم کشش بریکی از این سیم ها ممکن است باعث انفجار مین شود.
پس از انفجار ،ترکیدن ماده منفجره باعث پرتاب قطعات بدنه مین در یک شعاع 360درجه ای می شود. این قطعات احتمالاً باعث جراحات مهلک به افرادی که بدون مانع در شعاع 4متری مین باشد می گردد و همچنین ،احتمالاً باعث جراحات وخیم بر افرادی که فاصله بیشتری از مین دارند نیز می شود.

مین های ضد نفر ترکش دار جهت دار:
مین های ضد نفر ترکشی جهت دار( یا نوع " کلی مور")بطوری طراحی شده اند که انبوهی از ترکش ها را در یک سمت مشخص پرتاب کنند. اغلب آنها به شکل یک جعبه مستطیل خم شده و به ضخامت یک مقاله جیبی می باشند. جعبه مذکور روی دو سری پایه قرار گرفته و معمولا ًبه رنگهای زیتونی ، حاکستری ،سیاه یا قهوه ای می باشند.
بیشتر ترکش های این نوع مین ها، در یک کمان افقی60 درجه ای و یک ارتفاع عمودی 2متری پرتاب می شوند که ممکن است تا فاصله 50متری از مین باعث جراحات وخیم یا مرگ افراد بشود.
انواع دیگر این مین ها بزرگ و دایره ای شکل می باشند و ترکش های خود را درمانند یک تفنگ ساچمه ای؛ در یک فضای مخروط باریک پرتاب می کنند. این مین ها قادر به کشتن افراد و نیز از بین بردن وسائل نقلیه مسافری، وانت، کامیون کوچک و جیپ می باشند.

مین های ضدنفر ترکش دار جهنده:
اغلب مین های ضدنفرترکشی جهنده به شکل استوانه می باشندو یک ماسوره لوله ایی اچند شاخک دارند که از بالای آنها خارج شده است.قطر آنهامعمولاًحدود15سانتی مترو ارتفاع آنها28 سانتی متر است.
هنگامی که این مین ها کار گذاشته می شوند، معمولاً فقط شاخک ها را که از زمین خارج مانده اند را می توان دید. این مین ها معمولاً به رنگهای زیتونی ، حاکستری ،سیاه، برنز، سبز یا قهوه ای می باشند و رنگ نمی شوند.
شاخک های آنها اغلب فلز رنگ نشده طبیعی است.
مین های ضد نفر ترکش دار جهنده معمولا ًتوسط کشش سیم تله و یا فشار مستقیم منفجر می شوند. در مواردی که سیم تله( معمولا ًاز جنس سیم فولادی نازک می باشد) بکار می رود، ممکن است این سیم تا30 متر از مین کشیده شده باشد.
پس از عمل کردن ماسوره(فشار یا کشش سیم تله)مین توسط یک ماده منفجره اولیه تا ارتفاع کمر انسان به هوا پرتاب شده و سپس ماده منفجره اصلی؛ منفجر می شود. پس از انفجار، قطعات فلزی در یک شعاع 360 درجه ای پرتاب می شوند. این قطعات قادر به ایجاد جراحات مهلک تا فاصله 35متر یا دورتر و در فواصل بیش از 100متر باعث جراحات وخیم در افراد شود.
مین های زمینی ضدنفر:

تعریف: مین زمینی ضد نفر،مینی است که برای مجروح کردن یاکشتن یک نفر یا بیشتر طراحی شده است.مین های ضدنفر معمولاً هنگامی که کسی روی آن پا بگذاردیا سیم تله آن کشیده شود؛ منفجر می شوند ولی ممکن است به مرور زمان یاباوسایل تحت کنترل نیز منفجر شوند.
مین های ضد نفر ممکن است زیر زمین،روی سطح زمین یا بالاتر از سطح زمین قرار داده شوند.
انفجاراین مین ها به علت خود انفجارو یا ترکش هائی که پرتاب می کنند؛باعث مرگ یا جراحت وخیم به افراد می شوند.این مین ها براساس روش ایجاد جراحت به دو گروه مین های انفجاری ومین های ترکش دارتقسیم بندی می شوند.

مین های ضدنفر انفجاری:
مین های انفجاری معمولاً بسیار ارزان قیمت می باشند ومتداولترین مین های ضدنفر در جهان می باشند.
این مین ها معمولاً استوانه ای شکل می باشندو بین 7تا1سانتی مترقطر و5تا10سانتی متر ارتفاع دارند.درعین حال برخی از مین های انفجاری مستطیل شکل،یا به شکل "جعبه کفش" می باشند.اندازه آنها بین10×18سانتی متر تا15×30سانتی متراست وبه شکل جعبه های چوبی یا پلاستیکی می باشد.
باوجود اینکه تعدادی ازمین های ضدنفرهنوز بافلز وچوب ساخته می شوند،بیشتر مین های جدیدازپلاستیک ساخته می شوندو پیدا کردن این مین ها با فلز یاب معمولی دشوار است.این مین ها ممکن است مقاوم به آب یا ضدآب باشند وحتی هنگامیکه درزیر آب هستند خطرناک می باشند.
بسیاری ازمین ها،به علت اینکه هوا واردآنها نمی شودممکن است در آب شناور بشوند،به عبارت دیگرپس ازیک بارندگی شدیدامکان دارد این مین ها از میادین مین خارج شده و به مناطقی که قبلاًفاقد مین بوده وارد شود؛ویابه مسیرهای انتقال آب راه یافته،که در این صورت ممکن است چندین کیلومتردر رودخانه حرکت کرده وسپس روی ساحل بیفتد.
هنگامی که پس از بارندگی شدید در مناطقی که قبلاً مین نداشته سفر می کنید؛یا زمانی که درکنار ساحل رودخانه ها یا مجاری آب در کنارجاده یا نهرهای کشاورزی پیاده روی میکنید؛احتیاط بیشتری به عمل آورید.
مین های ضد نفر انفجاری معمولاً به رنگهای زیتونی، برنز،سبز،سیاه، قهوه ای، خاکستری ویا ترکیبی از رنگهای مختلف می باشند.
یک نمونه مین انفجاری که درافغانستان زیاد بکاربرده شده "مین پروانه ای"است که ازطریق هواپیما رهامی شود.این مین ها شکل عجیب و رنگ روشن دارند که باعث جلب توجه کودکان می شود.معمولاً این مین ها به تعداد زیاد در یک قطعه زمین نسبتاً کوچک دیده می شوند.
مین های ضد نفر انفجاری به گونه ای طراحی شده اندکه بر اثر فشار ناشی ازتماس مستقیم شخص با مین منفجر شوند.انفجار این مین ها باعث جراحت می شود.اغلب این نوع ازمین ها حاوی مقدار کمی ماده منفجره ،کمتر از100گرم می باشند.
گروه بندی های فرعی مین ها:
مین صوتی:(acoustic mine) با امواج منتشر شده از هدف، منفجر شود.
مین ضد هوابُرد :(anti-airborn mine) در محل‌های احتمالی پیاده شدن نیروهای هوابرد، كار گذاشته شود.
مین ضد نفر:(antipersonnel mine) مینی برای وارد كردن تلفات و ضایعات به افراد پیادة دشمن و ناتوان كردن آن‌ها.
مین ضد تانك:(antitank mine) تانك را از تحرك انداخته یا باعث انهدام آن می‌شود.
مین كف‌نشین:(bottom mine) پس از رها شدن از ناو، زیردریایی یا هواپیما، در كف دریا قرار می‌گیرد و دارای حسگرهای عمل‌كننده از نوع مغناطیسی، آوایی و فشاری است و برای نابودی شناور سطحی و زیرسطحی به كار می‌رود.
مین جهنده ضدنفر:(bounding mine) نوعی مین ضد نفر با خرج كوچكی است كه بدنة مین را به هوا پرتاب می‌كند و موجب می‌شود مین در بلندی سه یا چهار پایی (فوتی) منفجر و تكه‌های آن در كلیة جهت‌ها پرتاب شود.
مین شیمیایی:(chemical mine) محتوی مواد شیمیایی سمی برای كشتن افراد، از كار انداختن وسایل یا آلوده كردن زمین است.
مین دورفرمان :(controlled mine)از ایستگاه فرمانِ راه دور، هدایت و منفجر می‌شود.
مین تأخیری:(delayed action mine) مدتی پس از تحریك شدن، منفجر می‌شود و اغلب، پشت سرِ نیروهای عقب‌نشینی‌كننده و برای به ستوه آوردن و انهدام نیروهای تعقیب‌كنندة دشمن، به‌كار می‌رود.
مین تمرینی:(drill mine) گونه‌ای مین آموزشی است كه از نظر اندازه، شكل و وزن، مشابه مین جنگی است و برای تمرین‌های لجستیكی استفاده می‌شود.
مین فوگاز:(fougasse) به محض انفجار آن، تكه‌های فلزی یا اشیای دیگر در جهت‌های پیش‌بینی‌شده پرتاب می‌شود.
مین بی‌اثر:(inert mine) گونه‌ای مین آموزشی است كه از نظر اندازه، شكل و وزن، همانند مین جنگی است، اما كلیة مواد منفجره و آتش‌زای آن بی‌اثر است.
مین مهارشده :(moored mine)با استفاده از لنگر در كف دریا (در مناطق حساس دریا) مهار می‌شود. این مین در عمق متناسب با آبخور كشتی‌ها غوطه‌ور است و با برخورد بدنه كشتی به آن، منفجر می‌شود.
مین مشقی:(practice mine) نوعی مین آموزشی است كه از نظر اندازه، شكل و وزن، مشابه مین جنگی است و ماسورة آن، مقدار كمی مادة منفجرة كندشكن یا دودزا دارد.
مین آموزشی:(training mine) شبیه مین جنگی است و مادة منفجره ندارد.
مین پخشی:(scatterable mine) به وسیلة هواپیما، بالگرد، توپخانه یا خودرو روی زمین پخش می‌شود و در زیر خاك قرار داده نمی‌شود.

چون توی انجمن، تاپیک نارنجک ها و انواع آن را دوستان زحمت کشیده اند راجع به این مبحث فعلا چیزی نمینویسم و ادامه بحث رو با مواد منفجره ، مین ها و تله های انفجاری پیش میبریم.
بخشی از این مبحث رو دوست عزیز بنام مسعود رضایی زحمت کشیده اند.

پس از پایان دوره درجه سه گذر کوتاه دیگری به مبحث انفجار میزنیم و در ادامه بحث های کاملتری راجع به انفجار و انواع مواد مطرح خواهیم کرد.

دوره درجه دو تخریب و انفجارات:

Velocity of detonation یا همان سرعت انفجار: اگر سرعت انفجار (سرعت سوختن) ماده ای زیر 1800 متر بر ثانیه باشد ، به ان ماده سوختنی گویند (مثل باروت و بنزین و….) و موادی که سرعت انها از 1800 تا 9000 متر بر ثانیه باشد مواد منفجره نام میگیرند.
برای مثال زمانی که میگویند سرعت انفجار سی 4 ، 8100 متر بر ثانیه است یعنی اگر نواری از (c4) را به اندازه 8 کیلومتر دراز کنیم و از یک سر آن انفجار شروع شود ، یک ثانیه بعد به سر دیگر نوار که 8 کیلومتر دورتر است میرسد.
انفجار فیتیلهء انفجاری که ماده منفجره پینتریت(PETN) انرا تشکیل میدهد با سرعت 30000fps است. به یاد داشته باشید سرعت انفجار پینتریت یا همان فتیله انفجاری 8000 متر بر ثانیه که معادل 10 برابر سرعت گلوله ژ3 است میباشد.

از دیگر موارد این گروه میتوان به نیترو استارچ (آرد معمولی نیتراته شده) ، آنفو (همان نیترات امونیوم که برای حساس تر شدن با گازوئیل اغشته میشود) ، ANMAL (همان امونیوم نیترات مخلوط با نیترومتان و پودر آلومینیوم) و….
*سرعت انفجار این گروه تقریبا بین 4000 تا 5500 متر بر ثانیه میباشد*

*اسید سولفوریک بدلیل آبگیر بودن در همه واکنش ها حضور دارد و صرفا هیچ دخالتی در واکنش ندارد*
پ.ن: در برخی واکنش ها مانند RDX نمیتوان از سولفوریک اسید بعنوان آبگیر استفاده کرد زیرا با هگزامین واکنش میدهد.
پ.ن2: مواد آبگیر در واکنش نیتراسیون به این دلیل حضور دارند چون در طول واکنش اگر به فرمول واکنش نگاه کنید میبینید که یکی از محصول های نیتراسیون آب میباشد. این آب تولید شده باعث خنثی شدن اسید نیتریک میشود بدین معنی که هرچقدر اسید نیتریک وارد کنیم بیشتر اب تولید شده و بیشتر ختثی میشود و به کل کیفیت محصول پاین امده و واکنش از دست میرود. (برای همین عرض کردم روش اول ساخت RDX که بیشتر در سایتها موجود است بلااستفاده میباشد)