تعداد بازديد 5001

**simorgh146**

سلام...
ازبه نام یک کتابه...از اونجایی که من عاشق پروازبودم و هستم،یکی از دوستام این کتابو بهم هدیه داد که واقعا دوسش دارم،علت نامگذاری این کتاب اینه که سراسر این کتاب همش نامه س...ینی داستان کتاب رو از بین حرفایی که شخصیت ها توی نامه هاشون به همدیگه می گن میشه متوجه شد!بالای هر نامه نوشته شده : از....به...
موضوع کتاب،داستان زندگی یک خلبانه جنگنده س که توی یه عملیات پاهاشونو از دست می دن و دیگه نمی تونن پرواز کنن،حس پرواز نکردن که شدیدا روح ایشون رو آزار می ده به خوبی توی این نامه ها از طرف همسر ایشون گفته میشه،این که هر روز پشت صندلی میز تحریرشون مینشینن و به یاد جنگنده،به چک کردن هواپیماشون می پردازن و خانمشون هم توی این رویا پردازی همراهیشون می کنه!صحبتا و خاطراتی که هم دوره ای های این خلبان توی نامه هاشون بیان می کنن خیلی جذاب و دوست داشتنیه!و این که آخر کتاب خواننده متوجه میشه که اون خلبان چطوری جانباز شده و شرح عملیات که خود من خیلی اون نامه رو دوست دارم و بعد چطورمیتونه به آرزوی پروازش برسه!
بعضی از اون نامه ها که خیلی جالب و قشنگ بودن رو قصد دارم اینجا تایپ کنم و بذارم،امیدوارم خوشتون بیاد،خود من که خیلی از لحن نوشتاری این کتاب خوشم میاد،مخصوصا این که موقع تعریف کردن خاطراتشون لفظ های جالبی که توی پرواز استفاده میشه آورده شده و این جذابیت متن رو چند برابر کرده!
نام خلبان جانباز کتاب ما «جناب سرهنگ خلبان مرتضی مشکات» هست
این نامه ای که توی پست بعدی می ذارم از طرف یکی از دوستان ایشون به نام سرگرد خلبان رحیم میریان براشون نوشته شده که این دوستشون لحن خیلی بامزه ای دارن و چون یکمی هم شوخ طبع هستن،مطمئنم از خوندن نامه های اشون خوشتون میاد،نامه های این شخصیت کتاب رو خیلی دوست دارم!
نویسنده این کتاب آقای رضا امیرخانی هستن.البته این نکته فراموش نشه که نمی دونم داستان این کتاب تا چه اندازه واقعیت داره
مطالبی که داخل پرانتز نوشته شده،توضیح اصطلاحات پروازیه که نویسنده برای فهم بهتر خواننده نوشته!
البته چون یکم تایپش وقت گیره شاید نشه زود به زود ادامه نامه ها رو گذاشت و اگه یه جاهایی اشکال تایپی وجود داره به بزرگواری خودتون ببخشید،در هر صورت خوشحال میشم نامه ها رو دنبال کنید و نظرتون رو دربارشون بگید!
یا علی

امضاي کاربر :

دلم در حسرت پرواز پوسید ...
کجا بالِ کبوتر می فروشند ...؟

simorgh146

از : سرگرد خلبان رحیم میریان،پایگاه شکاری تبریز
به : سرهنگ خلبان مرتضی مشکات،شهرک سی-یکصد و سی

سلام عرض شد کاپیتان!خیلی مخلیم!از تو چه پنهان،هفته ی گذشته،الهه ی ادب و تربیت و از این جور چیزها،اینجا بود.کلی ذکر خیرت شد.حرف تو را می زدیم.آرش که مدام از ازفضایل اخلاقی شما می فرمود.حرف باد هواست،گاز شهری که نیست.کنتور هم ندارد!من هم چه بگویم؟مدام مثل بز اخفش سر تکان می دادم و تایید می کردم.خدا مرا ببخشد به خاطذ این تاییدات.به هر صورت گفتم یک نامه ای برای سرکار افاضه کنم،تا ببینم کاپیتان مرکز نشین ما چه می کند؟
ما که توی این دیار یاجوج و ماجوج که لایکادون یفقهون قولا پوسیدیم و کسی به ما سر نزد . آرش هم که هفته ی پیش آمد،پرواز نویگیشن کراس کانتری(بین شهری،خارج از حومه) داشت . با دانشجو آمده بود.بعد هواپیمیشان مشکل پیدا کرد،یک هفتهای ماند . والا به گمانم اگر کلاهش را باد می انداخت این طرف،برش نمی داشت.
دانشجوهای اف-فور پایگاه دزفول را برای دوره ی میگ-29 و سوخو می فرستند تبریز،پهلوی ما!یعنی شاگردهای آرش تیموری می آیند زیرّ دستِ من.حساب کن چه ملغمه ای می شود و چه افلاطون هایی بار می آیند.
دیروز یکسری از سینیور(شاگرداول) هایشان را فرستاده بود.یکیشان همان بود که هفته ی پیش در آخرین پرواز ناوبری اش با آرش اینجا امده بود...
کایپتان این آرش همه ی دانشجوها را پاک خل کرده است!تئوری،فول!دقت،کان کامپیوتر!وقت شناسی،ساعت!توی اتاق بیریفینگ(آگاه نمودن از عملیات) که نشسته بودیم،برایش نسکافه درست کردم،توی همان کمرباریک ها!گفتم بزن!جواب داد :
تشکر می کنم!جناب سرگرد تیموری فرموده بودند،دو ساعت قبل از پرواز،نوشیدنی فقط آب یا چای بخورید!
گفتم : خب عزیز دل من!به خاطر این که چای هم کافئین دارد،مثل قهوه یا کوکا یا همین نسکافه...
خلاصه هر چی پاپی اش شدم،نسکافه نخورد که نخورد.من هم که می دانی چقدر ناراحت می شوم!اصلا قلبم می گیرد. برای همین گفتم به جهنم!جفتش را خودم خوردم.بعد رفتیم سراغ بریفینگ.نقشه ی چپسون(نام یکی از معتبرترین انتشارات خلبانی) را پهن کردم روی میز و شروع کردم به توضیح دادن منطقه ی پروازی.مداد را برداشتم که چک پوینت ها(نقطه مشخص،خلبان سعی می کند مسیر را از این نقاط مشخص و قابل رویت بگذراند)
را به هم وصل کنم،ناگهان فریاد زد:
جناب سرگرد یک لحظه تامل بفرمایید!
مداد را از دست من که چارشاخ مانده بودم،گرفت . شروع کرد یک ورقه باطله را خط خطی کردن.بعد مداد را داد دست من.منگ شده بودم که چرا این کار را کردی؟
مدادتان تیز بود،ترسیدم یک وقت نقشه را پاره کند.جناب سرگرد تیموری این کار را یادمان داده اند.
توی دلم چند مورد فحش ناموسی به خواهر گلدان های خانه ی جناب سرگرد تیموری دادم و کارم را ادامه دادم.هر چه می گفتم بلد بود!«جناب سرگرد تیموری فرموده بودند»!آرش تیموری مخش را کرایه کرده بود،با مبل و صندلی!تمام ان-دی-بی ها و ای-دی-اف های (دو وسیله ناوبری) دورِ تبریز را از بر بود!راستش کمی از من هم بهتر!به هر صورت فلایت پلن(طرح پرواز) را پر کردم و رفتیم آشیانه سرِ اکسترنال چک(چک بیرونی)،بهش یادآوری کردم که این هواپیما با اف-فور که قبلا با آن پریده ای ف تفاوت های اساسی دارد.جواب داد:جناب سرگرد تیموری فرموده بودند1
چک چرخ ها و دریچه موتور را نگفته بودم که سر خود انجام داد. یک جوری کلافه شده بودم.لجم گرفته بود.می خواستم دهنش را بدهم تودوزی کنند.هر چه را می گفتم،بلد بود.توی کابین که جاگیر شدم،بدم نمی آمد همانجا توی آشیانه اجکت را بکشم و عکسش را بیاندازم زیر سقف!
بگذریم کاپیتان!تو که خودت اجکتی هستی!استارت زدیم و رفتیم سرِ باند!توی تاکسی وی(محل خزش هواپیما روی زمین) ناگهان روی صندلی اش تکانی خورد و روی ویس گفت : جناب سرگرد من عذرمی خوام که پشتم به شماست . خنده ام گرفته بود.
خب از اون طرفی بشین!جناب سرگرد تیموری این را یادت نداده؟
خیر
بدون هیچ خنده و تعجبی!متاسفانه انجین چک(بررسی موتور) را بی نقص انجام داد.فاینال چک(بررسی نهایی) را هم . انگار چک لیست را قورت داده بود!کان کامپیوتر کار می کرد.دیگر آمپرم رفته بود روی رد-آرک(کمان قرمز)،نمی شد بهش گیر داد.داغ کردهبودم.بهش گفتم : پسر!بیشترین صعود این لامصب چقدره؟
آن طور که جناب سرگرد تیموری فرموده بودند،خیلی زیاد،تا چندهزارپا در دقیق هم می رسد...
دیگر به اینجایم رسیده بود.همان جور که آماده تیک آف بودیم گفتم : کنترل ها با من!سرگرد تیموری تئوری اش را فرموده اند،حالا عملی اش را نشانت می دهم!
کاپیتان باور نمی کنی!جوش آورده بودن اساسی!سر باند بودیم.افتر-بنر(پس سوز-سوخت مستقیما داخل اگزوز تزریق می شود و قدرت موتور بیش از توان اسمی آن می گردد.از این حالت فقط برای برخواستن سریع و اضطراری و به دلیل تولید حرارت بالا در مدت زمان کم استفاده می شود) را روشن کردم،ینی دسته گاز تا ته!فول پاور(توان حداکثر)110 درصد!هنوز سرعت نگرفته کشیدم پشت دستی چرخ ها و فلپ (بالچه) ها جمع . امرجنسی کلایمب پزیشن(وضعیت صعود اضطراری).سیخکی می رفتیم بالا!چشم های خودم هم سیاهی می رفت. بلاک-اوت(حالتی که در آن به واسطه شتاب مثبت زیاد،چشم ها سیاهی می رود) شده بودم ناجور!اما گفتم باید این یارو را ادب کنم!همانجوری پشت دستی کشیده بودم و می رفتم،صدای ترق توروق استخوان های جناقم بلند شده بود.از کنار کاناپی0شیشه یکپارچه ای که روی کابین را می پوشاند) دیدم انتهای باند تبریزم،هواپیما را صاف کردم.فکر می کنی چند پا رتفاع داشت؟باور نمی کنی!جانور شصت هزارپا بالا رفته است.هواپیما را لول کردم!
به دانشجو گفتمکستوان جوان!این هم عملی اش کنترل با تو!
جواب نداد.هواپیما را تگانی دادمتا به خود بیاید.اما جنب که نخورد،هیچ ، سرش هم کج شد و افتاد روی شانه اش!حالا خر بیار و باقالی بار کن!چهار-پنج جی فشار،حالی به حالی اش کرده بود.ضمن این که ارتفاع بالا هم با آن کپسول های افتضاح ما هیپوکسیا(وضعیت نامطلوبی برای بدن انسان در اثر کاهش شدید خون،گیجی ومنگشدن و ضعف شدید در بینایی و کاهش سرعت تصمیم گیری از عوارض آن است) برایش آورده بود.خلاصه آرام آرام پایین آمدم و چرخ زدم تا به هوش آمد.تکانی به خودش داد و با پررویی توی بی سیم گفت : من کاملا اکتیو هستم و آماده اجرای فرامین قربان!
خوش حال شدم که حالش جا آمده.امابه روی خودم نیاوردم و گفتم : سیر دیدی ماکزیمم ریت-آو-کلایمب(بیشترین میزان صعود) را؟!؟
جواب داد:بله جناب سرگرد میریان!دقیقا همانطوری بود که جناب سرگرد تیموری فرموده بودند!
فقط اجکت را نکشیدم!تا پایین مدام غحشش می دادم!از شدت عصبانیت یک لوپ (چرخش مدور) خرکی هم زدم!به خیالم شیرین سه-چهار جی کشید.یعنی هفتاد هشتاد کیلو گوشت و استخوانش ، شد دویست-سیصد کیلو.داغون شد.دوباره از حال رفت.حال و حوصله ی ریکاوری را نداشتم . از آن طرف می ترسیدم اگر دوباره به هوش بیاید و چیزی در مورد جناب تیموری بگوید،کارمان به نعش کشی برسد.برای همین تیز نشستم و از تاور(برج مراقبت) یک آمبولانس خواستم.نیم ساعت بعد،وقتی به هوش آمد،برگشت توی اتاق عملیات و پاکوبید.داشتم نسکافه می خوردم.از من عذر خواست که حالش خراب شده است.بفهمی نفهمیی دلم براش سوخته بود!بهش گفتم :
این دفه که گذشت!توی فایل(پرونده) هم چیزی ثبت نکردم!اما جان مادرت دیگر از خلقیات و افاضات این آرش تیموری چیزی نگو!و الا یک ضعیف مشدی توی فایلت ثبت می کنم!
هر چه باشد آرش هم دوره ای خودامن بوده مثل خودمان....
قربانت
دی ماه 70

از : سرهنگ خلبان مرتضی مشکات،شهرک سی-یکصد و سی!
به : سرگرد خلبان رحیم میریان پایگاه شکاری تبریز
فضل الله المجاهدن علی القائدین اجرا عظیما!
ممنون از این که یاد ما بودی . راستی این قدر کاپیتان کاپیتان نکن!اصلا یافه هواپیما را پاک یادم رفته بود!وقتی می گویی اف-فور یا میگ،یاد هواپیما نمی افتم،یاد کشتی می افتم...یک چیز زمین گیر و لگن که با سرعت ده گره راه می رود...از کاپیتان هم یاد آن ناخدای یک پای سندباد می افتم...همان که پایش چوبی بود و با عصا و کلاغش توی لنج وسط اقیانوس درندشت افتاده بود..
قدر پرواز را بدان
قربانت
دی ماه 70

انشالله ادامه دارد...

امضاي کاربر :

دلم در حسرت پرواز پوسید ...
کجا بالِ کبوتر می فروشند ...؟

reza_f14

خیلی جالب بودن دستتون درد نکنه تصویر: /weblog/file/forum/smiles/4.gif

ah-1j

جناب سیمرغ با سپاس از شما بابت معرفی این کتاب ارزشمند و جالب که خوندنشو به دوستان توصیه می کنم
می خواستم قبل از اینکه تو زحمت بیشتری بیوفتید ، به اطلاعتون برسونم فایل PDF اونو دارم ، می تونم برای دانلود بزارم تا همه استفاده کنن ، البته اونجوری شاید بعضی ها تنبلی کنن و دانلود نکنن و یا نخونن و اینجور که شما تایپ می کنید مؤثرتر باشه ، نمی دونم !!
البته بنده اولین بار که توی انجمنی دیدمش ، چون از قبل وصفشو شنیده بودم سریعا" دانلودش کردم و چون دیر وقت بود خواستم فقط چند صفحه اولو بخونم و مابقی را بزارم روز بعد اما چنان جذابیت و گیرایی داشت که وقتی به خودم اومدم دیدم کتابو تموم کردم و 3-4 ساعتی گذشته !!

امضاي کاربر : تا کمان هست ، در اندیشه آرش باشیم

erfan1377

عالی بود دمت گرم سیمرغ جان.....
یا علی......

امضاي کاربر : اگر عرصه را بر ما تنگ کنن عاشورایی دیگر برپا میکنیم

« امام خامنه ای »

simorgh146

جناب AH-1J ممنونم.
روزی که دوستم این کتابو بهم یادگاری داد،اول خیلی از اسمش خوشم نیومد،فکر کردم از این رمان های بی سر و ته ایرانیه،نگفت موضوعش چیه،گفت بخون غافلگیر می شی،خلاصه دو سه تا نامه اول رو که با اکراه خوندم،دیدم نه،این کتاب همون موضوعیه که من خیلی دوست دارم!مثل شما گرم خوندنش شدم،نگاه کردم دیدم آفتاب غروب کرده...خلاصه تا شب تمومش کردم!
در مورد فایل پی دی اف،چند تا نامه ی دیگه رو که به نظرم شاخص ترن رو می ذارم،انتهاش اگه براتون زحمت نمیشه ممنون میشم شما فایل پی دی افش رو به اشتراک بذارید تا دوستانی که وقتش رو داشته باشن از اون استفاده کنن و کسانی که وقت خوندنش رو ندارن،همین نامه ها رو بخونن!
بازم ممنون

امضاي کاربر :

دلم در حسرت پرواز پوسید ...
کجا بالِ کبوتر می فروشند ...؟

simorgh146

همانطور که گفتم که اسم خلبان جانبازه داستان ، جناب سرهنگ مرتضی مشکاته،توی اون برهه زمانی جناب سرهنگ دچار افسردگی شدیدی میشن و همسر ایشون خانم طیبه محمدی تصمیم می گیرن برای جناب سرگرد ارش تیموری(که توی اون عملیاتی که سرهنگ مشکات جانباز شدن،همراه ایشون بودن)نامه ای بنویسن که چرا دوستان قدیمی ایشون کمتر یادی از این دوستشون می کنن،خلاصه نامه زمانی به منزل جناب تیموری می رسه که طبق نامه قبلی ایشون به تبریز رفته بودن و نامه رو همسر ایشون دریافت می کنن!حس ششم زنانه ایشون شدیدا تحریک میشه که نکنه جناب تیموری تجدید فراش کردن و این نامه از طرف اون خانمه؟

که تصمیم می گیرن جواب نامه رو خودشون بفرستن!البته توی نامه های بعدی این سوء تفاهم از بین می ره و این دو بزرگوار دوست و هم صحبتای خوبی برای همدیگه میشن!
خودم خیلی این نامه رو دوست دارم،مخصوصا اون بخش هایی رو که یکم رنگشون متفاوته برام خیلی جذابن!
......................................................

از : خانم تیموری،پایگاه شکری دزفول
به : طیبه محمدی(مشکات)،شهرک سی-یکصد و سی
سلام یک ارزش معنوی دارد. حیف است که آدم آن را جا وبی جا حرام کند.
قدیم ها دیده بودیم که زن های به اصطلاح هنرپیشه دو اسم دارند.یکی اسم واقعی و شناسنامه ای،مثل طیبه و یکی اسم مثلا هنری،مثل مشکات1اما در این جور مواردش را ندیده بودیم و نه شنیده بودیم.بگذریم که اسم چندان اهمیتی ندارد...
من زنِ شرعی و عقدی و همسرِ رسمیِ سرگرد تیموری هستن.پانزده سال است.در نداری اش با او ساخته ام.وقتی یک ستوان معمولی بودو حقوقش کفافِ ماهی یک شام توی یک رستورانِ درجه دو را نمی داد،زنش بودم.تا امروز که اقا شلوارشان دو تا شده و هفته-هفته به مسافرت می روند و به خانه سر نمی زنند .
توی همان یک هفته ای که مثلا تبریز بود،نامه ی تو که حتما پیشتر از غمِ فراق برایش فرستاده بودی،به دستم رسید،عادت ندارم کهنامه ی کسی را باز کنم.اما آنقدر سواد دارم که اسمِ فرستنده را روی پاکت بخوانم.از همان اولش که تیموری گفت یک هفته به علت خرابی هواپیما در تبریز می ماند،به دلم افتاد که کاسه ای زیر نیم کاسه است . بعد که نامه ی تو از تهران به خانه مان رسید،شَکَم تبدیل به یقین شد .
ببین خانم طیبه،یا خانم مشکات یا هر کوفت و زهرمار دیگر!من دو تا بچه دارم.یکی 12 ساله و دومی 8 ساله.ضمنا زندگی ام را دوست دارم.آرش را هم .به هر کس و ناکسی هم اجازه نمی دهم که پایش را توی زندگی من بگذارد.نمی شناسمت.نمی دانم چطور با تیموری آشنا شده ای.نمی دانم او به تو چه گفته.اما مطمئنم که تو مقصری.به هر حال این را بدان.تیموری ، ارتشی است.تا بند پوتین هایش هم شماره سریال دارد.حتی اگر من هم شکایتی از تو نکنم ، حفاظت اطلاعات بلایی به سرت می آورد که آن سرش ناپیدا.
نمی دانم چطور گولش زده ای و دلش را بردی.اما بدان که ین یک هوس زودگذر مردانه است.محال است که او ما را رها کند و سراغ تو بیاید.من می دانم.
او وقتی در آمریکا هم بود، دست از پا خطا نکرده بود.حتی یک قوطی آب جوی ناقابل هم سرنکشیده بود.آن هم در جایی که هم دوره ای هایش مثل آب خوردن،زهرماری سر می کشیدند و برای هر پرواز مستقل و موفقیت عملیاتی،شب نشینی های آنچنانی داشتند . من هم زن هستم،اما نمی دانم چطور تیموری را از راه به در کرده ای،آن هم در شرایطی که من همه چیز را برایش مهیا کرده ام...
ببین خانم!تو این چیزها حالیت نمی شود . هنوز نصفه ی اولین وینگ(به معناب بال.اما در اینجا مراد نشانِ فلزی کوچکی به شکل بال است که بر سینه خلبان نصب می شود)آرش دست من است.شاید ندانی!همه جای دنیا رسم است که وقتی خلبان پروازهایش شروع می شود و اولین وینگ را می گیرد که به سینه بزند،به او دوتا وینگ می دهند.یکی را خودش به سینه می زند و دیگری را به عزیزترین کسِ خود می دهد . آن عزیزترین فرد،وینگ را می شکافد و دو تکه می کند.به نشانه ی ان که دیگر بالی از هواپیمای آن خلبان نشکند. تنها «وینگ» کسته همان باشد...آرش وقتی وینگ گرفت،22 ساله بود.می توانست مثل هم دوره ای هایش آن وینگ را به مادرش بدهد تا برایش بشکند،اما وینگرا به من داد که آن زمان دختر نوزده ساله ای بودم،نامزدِ او...تو که نمی دانی ما چقدر بدبختی کشیدیم.تا پایان دوره ی آموزشی خلبان شخصی،کسی حقِ ازدواج نداشت.صبر کردیم.من هر روز به آن وینگ خیره می شدم و باور داشتم که تنها وینگی که از آرش می شکند،همان است...هر روز یک تاکسی دربست کنار فرودگاه ایستاده بود و یک دختر جوان که مدام به ساعتش نگاه می کرد توی آن نشسته بود،تا پایان دوره ی آموزشی...هنوز هم آن وینگ پیش من است و من هربار که آرش به عملیات می رود به آن خیره می شوم.حتی همین آخرین بار که مثلا بهع تبریز رفت...تو چه می فهمی؟
تو نمی فهمی!اما آرش باید بفهمد.اولین پرواز مستقلش را در زمستان انجام داد.نمی دانم می دانی یا نه،وقتی خلبانی اولین پرواز مستقلش را انجام می دهد،روی او آب می ریزند.خلبان های تازه کار خیال می کنند آب ریخت برای این است که خستگیشان در برود،اما استاد خلبان های مجرب می گویندفاین کار برای آن است که غرور از تنِ خلبان شسته شود.به هر حال وقتی ارش اولین پروازِ مستقل را انجام داد،من –یک دختر19-20 ساله- با بدبخ خودم را به قلعه مرغی رساندم.با چه مکافاتی وارد شدم.می دانی برای چه؟برای این که زمستان بود و می ترسیم قا سرمابخورد.از خانه یک فلاسک آب جوش برداشته بودم و تاکسی دربست گرفته بودم و به قلعه مرغی رفته بودم.بعد که داخل شدم،رفتم توی دستشویی و مقداری آب سرد قاتیش کردم.روی دست خودم ماتحان کردم که خیلی داغ نباشد.آرش که از زمین کنده شد تا وقتی که به سلامت به زمین نشست،بی اختیار از چشمم اشک می ریخت و بلند و بلند دعایش می کردم.اصلا دستِ خودم نبود . ز هواپیما که پیاده شد،فلاسک را دستِ استادش دادم که با آن خیسش کند.هنوز یادم هست که چگونه موهای پرشتش را با حوله ای که از خانه برده بودم خشک کردم،آن هم زیرِ نگاهِ حسرت بارِ هم دوره ای هایش...تو چه می فهمی؟
اما تو رابه هرکسی که می پرستی،آشیانه کوچک زندگی من را خراب نکن!البته که گامن نمی کنم کسی را بپرستی وگرنه...
دیگر چیزی از تو نشنوم
آذرماه 70

به سلامتی همسران خلبانان که دین بزرگی رو به گردن خلبانان دارن،سختی هایی رو که در زندگیشون متحمل می شن مسلما اجر زیادی داره...به یاد خلبانان شهید علیرضاکریمایی،مصطفی فصیحی،ارش رضایی و ... که همسرانشون باید فرزندان و یادگاران اون بزرگوران رو به تنهایی بزرگ کنند و از اسم و نام پدرشون تنها قاب عکس و دنیایی از خاطره برای یادگار دارن

امضاي کاربر :

دلم در حسرت پرواز پوسید ...
کجا بالِ کبوتر می فروشند ...؟

ah-1j

کتاب "از به"
رضا امیرخانی
تهران ، کتاب نیستان ، 1380
چاپ پنجم : 1385
دانلود (حجم 808 Kb)
.

امضاي کاربر : تا کمان هست ، در اندیشه آرش باشیم

shahed1

خیلی جالب بود؛نامه ی اول که معرکه بود؛ولی نامه ی دوم هم جالب بود با این حسادتهای زنانه

امضاي کاربر : پرواز - اندازه آدم رو برملا میکنه
هرچی بالاتر میری
هرچی بالاتر و بالاتر میری
دنیا از دید تو بزرگتر میشه و تو از دید دنیا کوچکتر ...

simorgh146

گفتم که از شخصیت سرگرد رحیم میریان خییییلی خوشم میاد...این نامه رو بخونید متوجه می شید چرا گفتم...عاشقش میشید...این نامه هه خیلی بامزه و خنده داره...می ترکید از خنده...
بسم الله
....................................

از : سرگرد خلبان رحیم میریان،پایگاه شکاری تبریز
به : سرگرد خلبان آرش تیموری،پایگاه شکاری دزفول
چطوری آرش خان؟ این نامه را برایت از تهران می نویسم.بیمارستان نیروی دریایی در پاسداران . عاقبت با اف-5 شخصی آمدم تهران . جایت خالی . تا تهران هم شیر آمد. هیچ جا اذیت نکرد اما خب پیشامد است دیگر،خبر نمی کند . غروب از تبریز راه افتادم و یک کله آمدم.تقریبا دم صبح رسیدم تهران . می شود گفت که نایت فلایت(پرواز شبانه) داشتیم . مستقیم نرفتم خانه مرتضی . گفتم بروم بزرگراه آیت الله کاشانی،یک کله پاچه بزنم،بعد بروم . طرح اپروچ(نزدیکی به باند فرود)را زدم . یعنی دور میدان آزادی با اف-5 چرخیدم و از ایت الله کاشانی بالا رفتم . آقا!چشمت روز بد نبیند،یکهو دیدم طرف پیچید جلوم. اگر من اف-5 بودم،دست کم یارو 707 (هواپیمایی پهن پیکر) بود...پیچید جلوی من و همه جا سیاه شد.بلاک اوت،زدم روی ترمز.فایده نکرد.برای این که شما الهه ادبی-نشیمن گاه- ماشین دو سه دوری زد. مال ما دیفرانسیل جلوست،سبک است دیگر،سرت را درد نیاورم،اف-5 شخصی ما دو سه دوری زد و شرخ خورد توی کمر 707..اجکت را زدم.داریوش رفیعی پرید بیرون!داریوش توی پخش بود.بعد رفت روی رادیو.حالم که داشت جا می آمد،رادیو می گفت : ثلام ثب به خیر!در بزرگراه کاشانی،بعد اذ میذان آزادی،یک دستگاه اف-5 رفته زیرِ کامیون شهرداری!
القصه...رنو-5 شخصی ما درب و داغون شد و خود ما را هم بردند بیمارستان نیروی دریایی . با این وضعیت نمی خواستم با مرتضی رو به رو شوم.واقعیت این است که من برای کار خودم به تهران آمده بودم . می خواستم به ساها سر بزنم . من تا یک ماه دیگر باید منتقل بشوم ساها،برای پرواز های سیویل...هر چه قسمت باشد .
این دو سه ورزه که توی بیمارستان افتاده ام ، همه اش در فکر مرتضی هستم . می دانی!من توپ توپم .چیزیم نشده . دستم ضرب دیده بود و آتل بسته اند . دیوانه ها در عکس دیده اند که یکی از دنده هایم شکسته . من را برای همان نگه داشته اند . جالب این جاست که این دنده ام اصلش در دوره های آموزش زمینی قبل از پرواز در آلمان شکسته بودشاید 20-30 سال پیش...
دوره ی تکاوری و کلاه سبز آلمان را یادت هست؟چه پدری از ما درآوردند.جلسه اول پانزده ساعت بود . گفته بودند مدرسش انگلیسی صحبت می کند .اما ژنرال لیتهولد،انگار انگلیسی اش از آلمانی هم بدتر بود. آی ام تیچر،ایشتین داشتین باخ...
پنج ساعت ور زد . حتی یک کلمه اش را نفهمیدم.بقیه هم عین من . بردندمان و سوار هلی کوپتر کردند . چهار تا جت رنجر(نوعی هلی کوپتر نظامی که برای گشت زنی و مصارف نظامی کاربرد دارد)،ارتفاع گرفت و رفت یه جایی همان دور و بر ،کنار یک تپه پایین آمد . حوالی فرانکفورت هم که جنگل خالص است . هلی کوپتر بهسه متری زمین که رسید ، ژنرال لیتهولد بلند شد و غضبناک نگاهمان کرد . ما سربازان رشید ارتش شاهنشاهی هم از ترس کپ کردیم . آختونگ پاختونگی کرد و فریادی کشید . مرتضی گفت :
بچه ها مثل این که می گوید بریم پایین !
از این ارتفاع؟مغز خر که نخوردیم!
ژنرال جلو آمد و یقه من را گرفت . دکمه ی بالای لباسم را باز کرد و یک نقشه فرو کرد توی لباس نظامی من . یک طب نما را هم با نخش عین گردنبند انداخت دور گردنم. بعد هلم داد سمت درِ هلی کوپتر . نگاهش کردم و به فارسی گفتم : شوخی می کنی؟!
هایس نایسی کرد و ناغافل زد پس شانه ام . به خودم که امدم بین زمین و هوا بودم . خلاصه قسمت بود که با پا آمدیم پایین . ضرب ان قدر زیاد بود که چند قدمی پساپس رفتم و طاق باز روی زمین افتادم . هنوز گیجاویج بودم که مرتضی هم افتاد تخت سینه ام . بقیه هم به همین ترتیب.تا به خودمان بیاییم ، هلی کوپترها اوج رفتند و رفتند . یک کمی منتظر ماندیدم و هاج و واج همدیگر را نگاه کردیم.
ژنرال کو؟
تشریف نیاوردند!
قیافه تو را هیچ وقت فراموش نمی کنم آرش . سری تکان دادی و خیلی معصومانه گفتی : احتمالا برمی گردند...بهتر است منتظرشان باشیم!
بگذریم . ما هم به حرف تو نیم ساعتی آن جا منتظر ژنرال ماندیم . نیامد که نیامد . بعد همه افتادند به نسخه نوشتن.
- از همین جا جم نمی خوریم ، بر می گردند پیمان .
- نه بابا!حتما یک دلیل داشته که اینجا ولمان کرده اند .
- برویم بالای تپه!از آن جا مسلط تریم .
- شاید دای نکرده برای هلی پکوپتر ژنرال مشکلی پیش آمده باشد...
- انشالله که سقط شده باشد،مردک مضمحل...
عاقبت یک شیر پاک خوردهای پیدا شد و گفت آن نقشه ای که توی یقه من گیر کرده احتمالا به یک دردی می خورد . نقشه را باز کردیم و دیدیم آن تپه را با علامت قرمز مشخص کرده اند و یک خط مستقیم کشیده اند تا مقر ... عجب خط مستقیمی بود ! آبشار داشت،جنگل داشت،مرداب داشت،دیواره سنگی داشت ف جک و جانور داشت،بگو چی نداشت؟خلاصه بعد از ده ساعت خستگی و گرسنگی وقتی رسیدیم،تازه فهمیدیم که حضرت ژنرال پنج ساعت برای ما نقشه خوانی تدریس کرده بود و توضیح داده بود که همیشه خط مستقیم بهترین راه نیست!اگر ما از مسیر دیگری بر می گشتیم،به هیچ کدام این بدبختی ها برنمی خوردیم . همه ی این ها را ژنرال لیتهولد توی آن پنج ساعت گفته بود ...
آن دفعه را یادت هست که گفتند باید مرغ سر ببریم،بدون ریختن خون ؟یادم نمی رود،ژنرال لیتهولد به صورت عملی نشان داد . یک مرغ بخت برگشته را گرفت دستش و کارد کمری اشرا بیرون کشید و به یک ضرب،قلفتی،سر مرغ را کند . بعد گلوی مرغ را کرد توی دهانش . لامصب همه ی خون مرغ را خورد . بعد دستور داد سگ ها را ول کردند . سگ ها تعلیم دیده بودند برای بوی خون . سگ ها این طرف و آن طرف را بو می کشیدند و بر می گشتند . توضیح داد که چون خونی نریخته سگ ها آرام برگشته اند ...
نفری یک مرغ دادند دست ما و ولمان کردند توی جنگل . مرغ مظفری در رفت...کلی دنبالش کرد و نتوانست بگیردش.چقدر خندیدیم . بعد هم گفت اینجوری خونش نریخته و سگ ها کاری به کارم ندارند .
یکی دو تا از بچه ها مرغ هایشان را کشتند و خونش را به همان شیوه ی ژنرال لیتهولد بالا کشیدند . ما گیر کرده بودیم که چه فیلمی دربیاوریم . از طرفی می دانستیم که لیتهولد قطعا لاشه مرغ ها را پس می گیرد و مظفری ریق رحمت را سر خواهد کشید!از طرفی نمی خواستیم خون مرغ هف بکشیم . عاقبت مرتضی فکر بکری کرد . از جیبش نایلکسی درآورد و مرغش را سر برید و گردن مرغ را فرو کرد توی آن . مرغ های ما هم به همین ترتیب . به گامنم تو از ان دسته بودی که سر کشیدی . بعد سر نایلکس را محکم گره زد و چالش کرد . نیم ساعت بعد که سگ ها را ول کردند،ما همه با ترس و لرز نگاهشان می کردیم . یک سیاهه بود که سگ پدر آمده بود و هی دور چالهی پر شده پوزه می مالید،اما من با او صحبت کردم و ردش کردم پی کارش...
این مزخرفات را برای چه نوشتم؟هان!شکستگی دنده ام که این حضرات پزشکان خیال کرده اند مربوط به تصادف است...این دنده ی شکسته محصول همان کلاس های ژنرال لیتهولد است . همان روزی که مرا از هلی کوپتر پایین انداخت ، تا به خودم بیایم مرتضی جفت پا افتاده بود تخت سینه من . همان جا این دنده ام شکست . اما پزشک ها از رو نمی روند...بهشان می گویم سی سال است دنده اتوماتیک هستم!
به هر صورت سه چهار روزی است که اینجا توی بیمارستان پلاس هستم . خیلی خوش می گذرد . نهار را سر وقت می اورند . یک پرستار خوش ریش و سبیل هر دقیقه می اید بالای سرم که کم و کسری نداشته باشم . روزی یک دسته گل از طرف معاونت نیرو می گذارند بالای سرم...یک آشخور را نشانده اند کنارم که برایم نمره تلفن بگیرد و ...
دلم برای مرتضی می سوزد...حتی با همه این کارهایی که برای من کرده اند تازه برای من که دست بالا دو روز دیگر مهمان بیمارستان هستم ، اعصابم خرد شده است . دلم لک زده برای پرواز...ببین مرتضی چه می کشد!
دیروز برایش یک نامه نوشتم اما بدون اسم . جرات نکردم اسمم را بنویسم . برایش نوشتم که از جا بلند شود.از خودش بیرون بیاید.برود و حقش را بگیرد.پرواز حق مرتضی ست...
اردیبهشت 71

امضاي کاربر :

دلم در حسرت پرواز پوسید ...
کجا بالِ کبوتر می فروشند ...؟

tomcat6062

بسیار خوب و عالی فقط بیزحمت با رنگ سیاه تایپ بفرمایید بهتر است.رنگ ابی در خواندن متن های طولانی ..........ممنون

امضاي کاربر :

تعداد بازديد 5001 از به
آغاز شده توسط	متن