محمدرضا پهلوي در چهارم آبان ماه 1298 ش در تهران به دنيا آمد. پس از تاسيس سلسله پهلوي توسط رضاخان ميرپنج، وي به عنوان وليعهد انتخاب شد و اين مقام را تا سال 1320 ش بر عهده داشت. با ورود متفقين به ايران و بركناري وتبعيد رضاخان به آفريقاي جنوبي، دولت‏هاي استكباري كه محمدرضا را مهره‏اي آرام و مطيع ديدند، او را به سلطنت ايران نشاندند. از اين پس، محمدرضا به عنوان پادشاه ايران، سلطنت خود را آغاز كرد. تا قبل از كودتاي 28 مرداد 1332، نفوذ انگلستان در كشور بيشتر بود، ولي پس از كودتا، آمريكا به عنوان قدرت اصلي در مملكت، شاه را به هرطرف كه منافع آن دولت طلب مي‏كرد، مي‏كشاند. با آغاز حركت انقلاب اسلامي در خرداد 1342، شاه، با قساوتي تمام، مردم را به خاك و خون كشيد و رهبر انقلاب اسلامي را در 13 آبان 1343 به تبعيدي ناخواسته فرستاد. پس از اين تبعيد، محمدرضا پهلوي يكه‏تاز ميدان حكومت ايران شد و به ديكتاتوري خود محور بَدل گشت. در طول اين ساليان، ساواك هرگونه مخالفتي را با شدت سركوب مي‏كرد و مستشاران آمريكايي در تمام اركان كشور نفوذ كرده بودند. شاه براي تثبيت بيشتر مقام خود، در سال 1350 جشن‏هاي 2500 ساله شاهنشاهي ايران را برگزار نمود و عده زيادي از سلاطين و رؤساي جمهور و نمايندگان كشورها در آن شركت كردند. هزينه اين جشن‏ها در رسانه‏هاي غربي بازتاب بدي پيدا كرد و آنان ضمن نشان دادن فيلم‏هاي جشن، گوشه‏هايي از زندگاني رقت‏بار جنوب تهران را به نمايش گذاشتند. اقدامات اسلام ستيزانه محمدرضا پهلوي در سال‏هاي بعد شكل گسترده‏تري به خود گرفت و حتي تاريخ هجري شمسي را به تاريخ مجعول و موهوم شاهنشاهي بدل ساخت. در اواخر سال 1356، و پس از درج مقاله اهانت‏آميز عليه امام خميني، امواج توفنده انقلاب، بار ديگر پايه‏هاي پوسيده نظام شاهنشاهي را در بر گرفت. در اين ميان شاه سعي كرد با اقدامات عوام فريبانه، خشم مقدس ملت ايران را فرو نشاند. از اين رو با بركناري نخست‏وزير و دستگيري برخي از مهره‏هاي سرشناس پهلوي، درصدد بود تا تقصير را بر گردن آنها بيندازد. وقتي اين تلاش‏ها به جايي نرسيد، محمدرضا خود در صفحه تلويزيون ظاهر شد و نطقي استرحام‏آميز ايراد نمود و خطاب به مردم گفت كه صداي انقلاب شما را شنيدم. او همچنين از مراجع تقليد ملتمسانه درخواست كرد كه مردم را هدايت نمايند و قول همه‏گونه آزادي داد. ولي نه دولت نظامي و نه نطق شاه، بازدارنده روند انقلاب نبود. در اين حال محمدرضا شاه كه براي خود چاره‏اي جز سركوب و كشتار نمي‏ديد، دست به ارتكاب جنايات متعددي زد. اين كشتارها مانع از سقوط رژيم ستم‏شاهي نگرديد و پس از فرار مفتضحانه او سرانجام در 22 بهمن 1357 ش، طومار سلطنت ننگين پهلوي و 2500 سال حكومت شاهنشاهي در هم پيچيده شد. شاه كه چند هفته قبل از پيروزي انقلاب، ماندن در ايران را صلاح نمي‏ديد، در 26 دي 1357، از كشور خارج شد و پس از ماه‏ها آوارگي، سرانجام در پنجم مردادماه 1359 ش در قاهره پايتخت مصر در ميان غُربَت و بيماري و كوله‏باري از جنايت و وحشي‏گري به اسلاف خود پيوست.

در پايان جنگ جهاني دوم، قسمتي از شبه جزيره كره كه زيرمدار 38 درجه بود تحت اشغال امريكا و قسمت شمالي آن در تصرف نيروهاي ارتش سرخ شوروي قرار داشت. قرار بود كه طي سال‏هاي پس از جنگ، دو ناحيه شمالي و جنوبي شبه جزيره كره، متحد شوند. ولي همكاري دو دولت عملي نبود؛ زيرا كه رهبريِ ناحيه شمال را كمونيست‏ها بر عهده داشتند و در جنوب، طرفداران غرب بر سر كار بودند. در اين ميان، تلاش براي اتحاد به جايى نرسيد و عاقبت در سال 1948م، تقسيم دو كره به دو كشور مجزّا، صورت رسمي يافت. تا اواسط سال 1949م، سربازان خارجي از هر دو كره خارج شده بودند اما به دنبال ماه‏ها تحركات دنباله دار امريكا، سرانجام در 25 ژوئيه 1950م، كره شمالي با هدف اتحاد مجدد به نيمه جنوبي خود، به كره جنوبي حمله‏ور شد. نيروهاي كره شمالي، در چهارمين روز حمله به خاك كره جنوبي، سئول پايتخت اين كشور را به تصرف خود درآوردند و پيشروي خود را به طرف جنوب ادامه دادند. در همين حال شوراي امنيت سازمان ملل متحد به پيشنهاد امريكا، تصويب كرد كه نيروهاي چند دولت عضوِ آن سازمان جهت مقابله با حمله كره شمالي، به كمك كره جنوبي بشتابند. به دنبال اين تصميم، امريكا و پانزده كشور ديگر، نيروهاي نظامي خود را براي شركت در جنگ اعزام داشتند و به دامنه جنگ افزودند. با ورود امريكا به اين جنگ، در حالي كه كره شمالي در شُرف سقوط بود، امريكايى‏ها مقدمات انضمام آن را به كره جنوبي فراهم مي‏ساختند. در اين ميان، نيروهاي كمونيست چين در 20 نوامبر 1950م به عنوان داوطلب وارد ميدان شدند و با ورود دويست هزار نفري سربازان چيني، نيروهاي امريكا و متحدين آنها ناچار به عقب‏نشيني گرديدند. نيروهاي چيني و كره شمالي تا اواخر ماه دسامبر سال 1950م تقريباً تمام خاك كره شمالي را به تصرف خود درآوردند و روز 28 دسامبر آن سال از مدار 38 درجه و مرز بين كره شمالي و جنوبي گذشتند. جنگ كره از اواسط سال 1951م عملاً متوقف شد و مذاكرات صلح كه از ماه ژوئيه 1951م آغاز شده بود، تا سال 1953م به طول انجاميد. در نهايت، قرارداد ترك مخاصمه در 27 ژوئيه سال 1953م به امضا رسيد و نيروهاي متخاصم تا مدار 38 درجه از مواضع يك‏ديگر عقب نشستند. جنگ كره در مجموع، نزديك به چهار ميليون تلفات نظامي و غيرنظامي به بار آورد. هم‏چنين از يك‏صد و شصت هزار نفر از نيروهاي سازمان ملل متحد كه در اين جنگ كشته و زخمي شدند، 142 هزار نفر امريكايى بودند، كه بزرگ‏ترين تلفات نيروهاي امريكايى در يك جنگ خارجي، پس از جنگ اول و دوم جهاني به شمار مي‏آيد. هرچند پس از پايان جنگ دو كره، پيمان صلح و آتش بس امضا شد و براساس آن، مرزهاي سابق دو كشور پا برجاماند، اما تاكنون قرارداد رسمي صلح ميان دو كشور امضاء نشده است و رقابت بين كره شمالي و كره جنوبي ادامه دارد. با وجود اين، به دليل تمايل مردم اين دو كشور به اتحاد مجدد، تلاش‏هايي نيز در جهت يك‏پارچگي دو كره آغاز شده است كه دراين راستا، در ژوئن سال 2000م، براي اولين بارْ، رئيس جمهور كره جنوبي به كره شمالي سفر كرد و مردم دو كشور پس از پنجاه سال، به مناطق دو طرف سفر كرد و در دو كشور نيز وزارت وحدت دو كره تأسيس شد.